Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου 2011
Η ιστορία της παρέας
Ενότητα 1 : Η εκδρομή με τα καπή-Μέρος 1
Σε ένα σχεδόν σκοτεινό δωμάτιο ξεπρόβαλλε η σκιά ενός ρυτιδιασμένου γέρου, ενός γέρου διαφορετικού από τους άλλους. Ένας γέρος ρυτιδιασμένος που περπάταγε με δυσκολία και σκεφτόταν τις αλλοτινές του εποχές. Στην ψυχή του όμως ένιωθε ακόμη σαν ένα δεκαοχτάχρονο παλικάρι και η συμπεριφορά του δεν φανέρωνε τα σακουλιασμενα του μάτια. Μπήκε στο δωμάτιο και έμεινε να ατενίζει με τα θολά του μάτια μια παλιά σκονισμένη φωτογραφία που η κορνίζα της είχε μισοσπάσει αλλά τα πρόσωπα αχνογέλαγαν ακόμη, πρόσωπα νεανικά, πρόσωπα παλιά μα όχι ξεχασμένα, όχι ξεχασμένα για εκείνον.
«Άραγε τι να κάνουν αυτές οι παλιοσκρόφες τώρα…» ψέλλισε αχνά, για να ακολουθήσει ένας εσωτερικός όχι ακριβώς διάλογος ούτε ακριβώς μονόλογος, ένα εσωτερικό παραλήρημα θα έλεγε κανείς.
«Σήμερα θα πάμε εκδρομή, εδώ να κουνηθούμε δεν μπορούμε, θέλουνε και εκδρομές και ούτε καν με αεροπλάνο αλλά με τα καπή. Ποιος να μου το ΄λεγε Χριστέ μου και να το πιστέψω ότι εγώ θα καταλήξω να πηγαίνω εκδρομές με τα καπή. Αχ, τουλάχιστον θα μας πάνε σε κανένα κλαμπάκι μετά ή θα τη βγάλουμε όλη την ώρα στο μοναστήρι? Αμάν και τους τα ΄λεγα εγώ να κλείσουμε για Μύκονο και να κωλοχτυπηθούμε στο “Super Paradise” αλλά πού….Τι ξεπεσμός Θεέ μου…»
Όμως το παραλήρημα του γέρο-Δήμου δεν ήταν το μοναδικό εκείνο το αξημέρωτο ακόμη πρωινό.
Σε ένα σχεδόν σκοτεινό δωμάτιο ξεπρόβαλλε η σκιά ενός ρυτιδιασμένου γέρου, ενός γέρου διαφορετικού από τους άλλους. Ένας γέρος ρυτιδιασμένος που περπάταγε με δυσκολία και σκεφτόταν τις αλλοτινές του εποχές. Στην ψυχή του όμως ένιωθε ακόμη σαν ένα δεκαοχτάχρονο παλικάρι και η συμπεριφορά του δεν φανέρωνε τα σακουλιασμενα του μάτια. Μπήκε στο δωμάτιο και έμεινε να ατενίζει με τα θολά του μάτια μια παλιά σκονισμένη φωτογραφία που η κορνίζα της είχε μισοσπάσει αλλά τα πρόσωπα αχνογέλαγαν ακόμη, πρόσωπα νεανικά, πρόσωπα παλιά μα όχι ξεχασμένα, όχι ξεχασμένα για εκείνον.
«Άραγε τι να κάνουν αυτές οι παλιοσκρόφες τώρα…» ψέλλισε αχνά, για να ακολουθήσει ένας εσωτερικός όχι ακριβώς διάλογος ούτε ακριβώς μονόλογος, ένα εσωτερικό παραλήρημα θα έλεγε κανείς.
«Σήμερα θα πάμε εκδρομή, εδώ να κουνηθούμε δεν μπορούμε, θέλουνε και εκδρομές και ούτε καν με αεροπλάνο αλλά με τα καπή. Ποιος να μου το ΄λεγε Χριστέ μου και να το πιστέψω ότι εγώ θα καταλήξω να πηγαίνω εκδρομές με τα καπή. Αχ, τουλάχιστον θα μας πάνε σε κανένα κλαμπάκι μετά ή θα τη βγάλουμε όλη την ώρα στο μοναστήρι? Αμάν και τους τα ΄λεγα εγώ να κλείσουμε για Μύκονο και να κωλοχτυπηθούμε στο “Super Paradise” αλλά πού….Τι ξεπεσμός Θεέ μου…»
Όμως το παραλήρημα του γέρο-Δήμου δεν ήταν το μοναδικό εκείνο το αξημέρωτο ακόμη πρωινό.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)