Χαμένη Λάμψη

Ποιος είσαι;
Πού πήγε η σπίθα που είδα
όταν κοίταξα τα μάτια σου;
Πού πήγε αυτό που ένιωσα
όταν άγγιξα την καρδιά σου;
Πού είναι όλα όσα μου είπες
όταν άκουσα την ψυχή σου;
Ψάχνω το άτομο που γνώρισα...
Τη ζωντάνια του νεαρού που
δε φοβόταν να κάνει όνειρα,
του νεαρού που
δε φοβόταν νιώσει το ρίγος που προκαλούνταν
όταν τα συναισθήματά του
καταλάμβαναν το κορμί και το μυαλό του,
του νεαρού που
μπροστά σε όσα πρέσβευε
ήταν έτοιμος να θυσιαστεί,
να δώσει τον εαυτό του και ν' αφεθεί
στο μεγαλείο της πίστης
και της πάλης για ένα όνειρο,
το όνειρό του!

Τί σημασία έχει όμως πια;
Ένας ακόμη νεαρός
που τον κατάπιε ο φόβος.
Και ο φόβος δε συγχωρείται...
Ο φόβος είναι ο χειρότερος σύμβουλος
και όταν τον αφήνεις να σ' αγγίξει
έστω και λίγο
είναι σαν να του' χεις δώσει
ήδη την ψυχή σου.
Εσύ το ήξερες...όμως έκανες
αυτό το λάθος.
Γι' αυτό το λόγο δε θρηνώ
για το χαμό σου..
Σε αντιμετωπίζω σαν ακόμη
ένα επιπόλαιο νεαρό
-μα ξέρω πως δεν ήσουν...τί σημασία
έχει όμως πια;-
και αυτό εδώ δεν είναι
ούτε γιατί λυπάμαι,
ούτε για να σου πω αντίο...
απλά και μόνο για να σου δείξω το λάθος σου.
Και να σε αφήσω να βαλτώσεις
ακόμη περισσότερο στο σκοτάδι
που επέλεξες να ζήσεις...

...Έτσι...για να τελειοποιήσεις (κι εσύ) κάτι!