Φθορά

Όταν κάτι σε φοβίζει μην το λες φωναχτά...
Μπορεί να σ'ακούσει...
Αυτός...
Και να το φέρει στο δρόμο σου...
Όχι, μην πλανάσαι,
δεν πιστεύω σε θεούς και θρησκείες...
Μιλάω για το μέγιστο τιμωρό...
Τον υπέρτατο τύραννο...
τον εαυτό σου...
Αυτός...Αυτός...
Μόνο αυτός μπορεί να τα προκαλέσει όλα...
Να φτάσει το μέγιστο κακό...
Να σε διαλύσει...
-Πόσο τρέμω γράφοντας τις λέξεις αυτές...φορτισμένες από φόβο-
Αν τα διακρίνει θα σου τα φέρει...
Ύπουλα...Αργά...Υπόγεια...Σκοτεινά...
Πρώτα-πρώτα μια ανησυχία...
Μια τόση δα, ανόητη ανησυχία που σιγά σιγά μετατρέπεται
σε φόβο, άγχος, ανασφάλεια...
Σε στοιχειώνει...
Κι έπειτα...
κι έπειτα το σώμα σου συνεργάζεται...
Ένα σύμπτωμα...Μικρό, που η φαντασία σου το κάνει
να δείχνει μεγάλο...
Μια φαντασία...που κάνει τους μεγάλους σου φόβους
πραγματικότητα...
Κι ύστερα,
κι ύστερα έρχεται η ασθένεια...
να στοιχειώσει τα όνειρά σου, που σωπαίνουν...
και να κυκλώσει τη ζωή σου
χτίζοντας φράγματα, τείχη και σύνορα,
Σύνορα, που κλείνεσαι και φοβάσαι να προσπεράσεις...
Κι όμως,
κι όμως ο κόσμος σου διαλύεται...
Όλα φεύγουν...
Όλοι φεύγουν...(ή μήπως τους διώχνεις;)
Κι όσοι...
όσοι μένουν τελειώνουν την ζωή τους μέρα με τη μέρα...
Στερούνται την ανάσα τους...
να σου τη δώσουν...
Μήπως και μείνεις εκεί να πληγώνεις κι αυτούς κι εσένα...
Και τέλος,
και τέλος κουράζεσαι...αφήνεσαι...αποχωρείς..
Από ένα κόσμο που τόσο αγάπησες κρυφά μέσα σου,
όσο κι αν του έλεγες περιπαιχτικά πως δεν τον χρειάζεσαι.


by ZoiFa.!