Κυριακή 30 Ιανουαρίου 2011

Αρχηγός του Κράτους ή Γλάστρα στο Προεδρικό Μέγαρο?


Για να μην παρεξηγηθούμε,η κριτική μου ειρωνεία έγκειται στο θεσμό και όχι στο πρόσωπο που εκπροσωπεί τον θεσμό.Είναι βασικά κάτι που με απασχολεί από τότε που έμαθα τις λειτουργίες του Προέδρου της Δημοκρατίας στη χώρα μας.Πρόσφατα παρακολουθώντας ένα μάθημα πολιτικής επιστήμης οι σκέψεις αυτές ήρθαν ξανά.......

Προσοχή δεν είναι ανέκδοτο!!!Ποιά η διαφορά ανάμεσα στο πρόσωπο που εκπροσωπεί το θεσμό του Προέδρου της Δημοκρατίας και μιας ωραίας γλάστρας στο γραφείο του?
Χμμ...ίσως πολλές ίσως όμως και καμία.Υποτίθεται ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας συμμετέχει στη νομοθετική εξουσία,στο πρόσωπό του αντικατοπτρίζεται η ενότητα και η συνοχή της χώρας,καθώς αποτελεί το εθιμοτυπικό αξίωμα του αρχηγού το κράτος.
Ας προσαρμόσουμε λίγο το παραπάνω στην πραγματικότητα:
Το κοινοβούλιο μας ψηφίζει υπέρ ενός νομοσχεδίου και στη συνέχεια αυτό περνάει στο γραφείο του εκάστοτε Προέδρου για επικύρωση.Ο Πρόεδρος έχει τη δυνατότητα να το επικυρώσει ή να το επικυρώσει καθώς σε περίπτωση που δεν το επικυρώσει ξαναπερνάει στη βουλή και επανέρχεται σε αυτόν μέχρι να το επικυρώσει και εάν δεν επέλθει επικύρωσή του στις 3 φορές οφείλει να παραιτηθεί.
Βέβαια γίνεται κατανοητό ότι δεν γίνεται ένα άτομο να αντιβαίνει στην πολιτική του κοινοβουλίου που έχει εκπροσωπήσει ο λαός.Όμως τι γίνεται σε περιπτώσεις όπου το νομοσχέδιο ευνοεί συγκεκριμένα συμφέροντα? (για παράδειγμα αν προβλέπει μη μείωση των βουλευτικών αποζημιώσεων-κοινώς ο κάθε βουλευτής να παίρνει τα μαλλιά της κεφαλής του-ενώ έχουμε κρίση-λέω εγώ έτσι ένα τυχαίο παράδειγμα).Δεν υποτίθεται ότι ο αρχηγός του κράτους πρέπει να κάνει κάτι ουσιαστικό για το λαό του?Φαίνεται πως είναι αρκετές οι βαρύγδουπες δηλώσεις του εκάστοτε προέδρου στις εθνικές εορτές.Σίγουρα,ο νομοθέτης έχει σκεφτεί αρκετά δημοκρατικά για να περιορίσει την αυθαιρεσία του ενός ατόμου,όμως δεν μερίμνησε αρκετά για την προστασία μας από την τυραννική πλειοψηφία καθώς αυτή δεν ελέγχεται ούτε από τη δικαστική εξουσία αλλά ούτε και από το θεσμό του Προέδρου.
Όσο για τη δικαστική εξουσία απλά θα τονίσω ότι τείνει να αποκρύπτει το οτιδήποτε όπως άλλωστε είχε συμβεί και στο παρελθόν με την υπόθεση Τζανετάκου.Απλά τα πολιτικά συμφέροντα διεισδύουν σε όλες τις εξουσίες παραβιάζοντας ακόμα και την τελευταία κολόνα που αποτελεί αμάλγαμα αυτού του συστήματος.
Άρα πόσες διαφορές?

Το περιτύλιγμα

Το ξέρω καλά το είδος σου
το βλέπω και γελώ.
Στις εφήμερες σχέσεις,
στις επιφανειακές,
που για σένα μοιάζουν,
κατάτι ουσιαστικές...
μονάχα εκεί πιστεύεις.
Θαρρείς πως ο κόσμος σου ανήκει
αλλ'απλά είσαι τραγικό κομμάτι του.
Ξέρω πως δεν θα αλλάξεις,
ξέρω πως δεν θα πιστέψεις,
δεν θα δεις ποτέ καθαρά,
μα πάντα θα περνάς καλά,
περίεργα καλά.
Μα δεν θα νοιώσεις ποτέ αληθινά,
θα σαι απλά ένα περιτύλιγμα.

Αφιερωμένο σε ένα φίλο που χώρισε πρόσφατα

Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2011

Η χαμένη αγνότητα

Φοβάσαι να κοιτάξεις μέσα στον καθρέφτη,
ξέρεις πως δεν είσαι συ.
Η αθωότητα σου,η αγνότητά σου
χάθηκε στο ταξίδι,
ήταν το τίμημα για την ηδονή.
Το ποζαριστό χαμόγελό σου,
το νεανικό όλο πάθος βλέμμα
χάθηκαν στο αίμα.
Διαφθορά,ψευδαίσθηση και μηδενισμός
αυτά σου έμειναν σαν τωρινές αρχές.
Σου αρέσει να σκοτώνεις ότι αγαπάς
και να χύνεσαι στα ρηχά.
Σαν αλλοτινός Ντόριαν Γκρέη
κρατάς κλειδωμένη τη σάπια,
τη σάπια και άδεια ψυχή σου.
Προσπάθησα,προσπάθησα αλήθεια
να σε σώσω μα δεν με άφησες.
Μα τι λέω ο χαζός,
κοίταζα το πορτραίτο...

.....................................................................................
Επειδή πολλές φορές δεν μπορούμε να αποδεχτούμε το διαφορετικό, επειδή δεν μας αρέσουν οι αλλαγές στους άλλους, επειδή ονομάζουμε εμπειρία τα λάθη μας, για αυτό ας
ονομαζόμαστε άνθρωποι,άνθρωποι σαν τους φοίνικες που περιμένουν καρτερικά να αναγεννηθούν από τις στάχτες τους.
Πράγματι,η κοινή λογική είναι απλά κουραστική,η ζωή είναι στιγμές που χάνονται.Αφέσου στην παρόρμηση και κυνήγα τη ζωή αγαπητέ "Ντόριαν".
Είναι πράγματι χυδαίο να αφήνω τα συναισθήματα να με παρασύρουν,ειδικά εδώ...

Τετάρτη 12 Ιανουαρίου 2011

Χαμένη Λάμψη

Ποιος είσαι;
Πού πήγε η σπίθα που είδα
όταν κοίταξα τα μάτια σου;
Πού πήγε αυτό που ένιωσα
όταν άγγιξα την καρδιά σου;
Πού είναι όλα όσα μου είπες
όταν άκουσα την ψυχή σου;
Ψάχνω το άτομο που γνώρισα...
Τη ζωντάνια του νεαρού που
δε φοβόταν να κάνει όνειρα,
του νεαρού που
δε φοβόταν νιώσει το ρίγος που προκαλούνταν
όταν τα συναισθήματά του
καταλάμβαναν το κορμί και το μυαλό του,
του νεαρού που
μπροστά σε όσα πρέσβευε
ήταν έτοιμος να θυσιαστεί,
να δώσει τον εαυτό του και ν' αφεθεί
στο μεγαλείο της πίστης
και της πάλης για ένα όνειρο,
το όνειρό του!

Τί σημασία έχει όμως πια;
Ένας ακόμη νεαρός
που τον κατάπιε ο φόβος.
Και ο φόβος δε συγχωρείται...
Ο φόβος είναι ο χειρότερος σύμβουλος
και όταν τον αφήνεις να σ' αγγίξει
έστω και λίγο
είναι σαν να του' χεις δώσει
ήδη την ψυχή σου.
Εσύ το ήξερες...όμως έκανες
αυτό το λάθος.
Γι' αυτό το λόγο δε θρηνώ
για το χαμό σου..
Σε αντιμετωπίζω σαν ακόμη
ένα επιπόλαιο νεαρό
-μα ξέρω πως δεν ήσουν...τί σημασία
έχει όμως πια;-
και αυτό εδώ δεν είναι
ούτε γιατί λυπάμαι,
ούτε για να σου πω αντίο...
απλά και μόνο για να σου δείξω το λάθος σου.
Και να σε αφήσω να βαλτώσεις
ακόμη περισσότερο στο σκοτάδι
που επέλεξες να ζήσεις...

...Έτσι...για να τελειοποιήσεις (κι εσύ) κάτι!