Ταμπέλες................

Στο ατέρμονο ταξίδι του το ανθρώπινο είδος έχει επιδείξει ένα βασικό του χαρακτηριστικό,βρίσκει διασκεδαστικό να κρεμάει ταμπέλες. Ένα ατελείωτο παιχνίδι,όπου ο δημιουργός του αγνοείται.Αλήθεια γιατί μας αρέσει να βλέπουμε ανθρώπους στο δρόμο και να τους ταμπελώνουμε? Ίσως επειδή μας αρέσει να γινόμαστε οι σκληρότεροι κριτές των ανασφαλειών μας."Καλός,γκρινιάρης,αγάμητη,διαστροφικός..."
Είναι αστείο,είναι σα να περπατάμε στο δρόμο με ένα χαρτάκι στο μέτωπο που δεν μπορούμε να ξεκαρφιτσώσουμε,αλλά και εάν το καταφέρουμε ίσως απλά το πετάμε επειδή μέσα στη φρίκη του μυαλού μας δεν θέλουμε να μάθουμε την αληθινή γνώμη που έχουν οι άλλοι για εμάς.Πρέπει όμως να γίνει αντιληπτό ότι καμιά "ανώτερη δύναμη" δεν δημιούργησε αυτή την επιτροπή στην οποία όλοι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο γινόμαστε μέλη σε διάφορες στιγμές της ζωής μας.Είναι ένα κοινωνικό παιχνίδισμα που μας κάνει αρκετές φορές να αισθανόμαστε ανώτεροι από τους άλλους.Το θέμα όμως είναι κατά πόσο στην ουσία εμείς ως άτομα ενδιαφερόμαστε για αυτό που προβάλλεται προς τα έξω και δημιουργεί τη λέξη της ετικέτας.Εάν εμείς τα έχουμε βρει με τον εαυτό μας και αισθανόμαστε καλά με αυτό που είμαστε μήπως πρέπει να αποχωρήσουμε από αυτή την επιτροπή?
Ένα άλλο πρόβλημα που παρατηρείται είναι ότι αρκετοί απλά θεωρούν ανιαρή και επίπονη τη διαδικασία να μάθουν τον εαυτό τους και να αποχωρήσουν από την επιτροπή.Αισθάνονται βολεμένοι να θεωρούν τον εαυτό τους μέλος του παιχνιδιού και ξέρουν ότι με αυτόν τον τρόπο ούτε πρόκειται να χάσουν αλλά ούτε και να κερδίσουν.Ακόμη αισθάνονται την κοινωνική αποδοχή καθώς δεν αποκόβονται από τη μάζα απλά συνεχίζουν να κάνουν αυτό που γίνεται στα βάθη των χρόνων.Μπορεί να είναι,άλλωστε,και θέμα βιολογικής κληρονομικότητας.
Σε όλα αυτά βέβαια μεγάλο ρόλο παίζει και η ευμεταβλητότητα και η κατανόηση της κοινωνικής κουλτούρας που υπάρχει,καθώς στις περισσότερες ανεπτυγμένες χώρες τα άτομα έχουν μάθει να κρίνουν από το "είναι" και όχι από το "φαίνεσθαι" και σίγουρα έχουν συνηθίσει να σέβονται τη διαφορετικότητα του καθενός στον οποιοδήποτε τομέα,είτε αυτός αφορά τη σεξουαλικότητα είτε την "εξτρίμ" επιλογή εμφάνισης.Φυσικά ο καθένας έχει την επιλογή να σκεφτεί ανοιχτόμυαλα,αρκεί να έχει τη δυνατότητα.Βέβαια πρόσφατα άκουσα και την άποψη ότι κάποιοι μαθαίνουν να σκέφτονται ανοιχτόμυαλα επειδή απλά αναγκάστηκαν λόγω εξωτερικών συνθηκών.Τι να πώ?Αυτό στην κρίση του καθενός...
"Εμένα προσωπικά μου αρέσουν οι άνθρωποι,όχι οι απρόσωπες αρχές.Και οι άνθρωποι που δεν έχουν αρχές μαρέσουν πιό πολύ από το καθετί σε αυτόν τον κόσμο"
Όσκαρ Ουάιλντ

Μοναξιά...

Μεγαλύτερος φόβος των ανθρώπων είναι η μοναξιά...Τρέμουν στην ιδέα ότι μπορεί να ξυπνήσουν μια μέρα και να είναι εντελώς μόνοι και στη σκέψη ότι αυτό μπορεί να συνεχιστεί για περισσότερο. Όταν όμως έρθει αυτή η μέρα τί γίνεται;
Οι πιο αδύναμοι κολλάνε στον πρώτο τυχόντα φοβούμενοι να αντιμετωπίσουν τον εαυτό τους...Μετά είναι οι άλλοι που αποδέχομνται την κατάστασή τους αλλά δε δέχονται ότι φταίνε κάπου γι’αυτό και αποφασίζουν να αφήσουν τον εαυτό τους ως έχει να σέρνεται στο πάτωμα και μαθαίνουν να ζουν μια ζωή μόνοι...Τέλος, υπάρχουν και αυτοί που όταν μένουν μόνοι συνειδητοποιούν ότι είναι αναγκασμένοι να έρθουν πρόσωπο με πρόσωπο με τον εαυτό τους και να προσπαθήσουν να τον αποδεχτούν...να τον εκτιμήσουν...και να τον αγαπήσουν, και μέσα από αυτό και να τον βελτιώσουν.Και όταν πια το καταφέρουν αυτό είναι έτοιμοι να ξαναβγούν εκεί έξω όπου τους περιμένουν (νέοι) άνθρωποι να συναναστραφούν.Και αυτοί είναι οι άνθρωποι που ξέρουν ν’αγαπούν.
Ποια είναι όμως η αιτία που οδηγεί κάποιον στη μοναξιά;Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι δεν φταίνε ποτέ ΟΛΟΙ οι άλλοι...Μια αιτία είναι πως το ίδιο το άτομο θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο και αρνείται να δώσει ευκαιρία σε όσους με την πρώτη ματιά δεν του γυαλίσουν..Ακόμη υπάρχουν και αυτοί που ποτέ δε μπόρεσαν να δεχτούν καν τον εαυτό τους και στην ανάγκη τους για αγάπη και στήριξη έπεσαν πάνω στους άλλους και τους αγκάλιασαν τόσο σφικτά που οι άλλοι άρχισαν να ασφυκτιούν...Επιπροσθέτως, υπάρχουν και οι άλλοι που είχαν μια ωραιοποιημένη εικόνα για όσους έφευγαν απ’τη ζωή τους και έτσι δε συμβιβάζονταν με τίποτα λιγότερο απ’το “τέλειο” που υπάρχει στο «αρρωστημένο» μυαλό τους...Τέλος, υπάρχει και μια τέταρτη κατηγορία...αυτή που συνδυάζει όλα τα παραπάνω................. ....και σ’αυτή ανήκω εγώ!!!

Ιστορία γκρίνιας

Ο ανθρωπάκος της ιστορίας μας ζούσε απομονωμένος σε ένα σπίτι σε μια αδιάφορη συνοικία...ήταν ένας καθημερινός ανθρωπάκος,μόνο που ήταν λίγο περισσότερο γκρινιάρης και κακόκεφος από τους υπόλοιπους ανθρωπάκους.Δεν είχε φίλους ή μάλλον πίστευε πως δεν έχει φίλους,γιατί κανείς δεν του έδειχνε την αγάπη του,ή τουλάχιστον έτσι όπως ήθελε εκείνος.Κάθε νύχτα έβγαινε και με άτομα που θα θελε να τα αλλάξει ώστε να τους θεωρήσει φίλους του.Μετά γύρναγε στο σπίτι και σκεφτόταν όσα είχαν ειπωθεί και έψαχνε να βρει τα αρνητικά της κάθε φράσης και τι μπορούσε αυτή να σημαίνει για εκείνον.Πάντα κάτι έβρισκε.
Την επόμενη μέρα έπαιρνε τηλέφωνο τα άτομα αυτά για να συζητήσει μαζί τους τι τον είχε πειράξει στον καθένα,γιατί πίστευε πως έτσι οι άλλοι θα αλλάξουν.Μετά ξαναέβγαινε μαζί τους και η ίδια ιστορία επαναλαμβανόταν καθημερινά,μέχρις ότου παρατήρησε ότι τα άτομα γύρω του μειώνονταν και αντί αυτών έβλεπε σκιές.Ο ανθρωπάκος της ιστορίας μας δεν καταλάβαινε τι έφταιγε,δεν ήθελε μάλλον να δει τι έφταιγε.Φυσικά όλοι οι άλλοι έβλεπαν τι έφταιγε και τον είχαν προειδοποιήσει αλλά εκείνος δεν έπαιρνε χαμπάρι...
Ώσπου μια μέρα κάποιο από τα άτομα αυτά του ζήτησε να μην του ξαναμιλήσει,ότι βαρέθηκε να κάνει συνέχεια τις ίδιες συζητήσεις και να ακούει μόνο προβλήματα και προβλήματα,τα οποία δεν στηρίζονται κάπου και προκαλούνται μόνο από την επιθυμία του ανθρωπάκου μας να αλλάξει τους άλλους.
Εκείνο το βράδυ σίγουρα δεν ήταν το ίδιο για τον γρινιάρη της ιστορίας μας.Έχασε ένα άτομο από τη ζωή του,ένα άτομο που είχε καλές προοπτικές να αλλάξει και να δεθεί μαζί του όσο πραγματικά ήθελε εκείνος,αδιαφορώντας για την ατομικότητα του.Μπορεί ο ανθρωπάκος μας να ήταν γκρινιάρης αλλά ήταν και αρκετά ευαίσθητος και επηρεαζόταν εύκολα από τις καταστάσεις γύρω του.Γύρισε λοιπόν στο σπίτι και προσπάθησε να καταλάβει...να καταλάβει...να καταλάβει...
Δεν ήθελε να καταλάβει.δεν ήθελε να δει πόσο εγωκεντρικά και ανώριμα φερόταν,τουλάχιστον στην αρχή.
Σταμάτησε να βγαίνει,καθόταν μέσα βλέποντας "ψαγμένες ταινίες" και διαβάζοντας "κουλτουριάρικα βιβλία".Ένιωθε κάτι να του λείπει αλλά έκανε πέρα τα συναισθήματά του για να νιώθει δυνατός και άτρωτος.Τα άτομα που υπήρχαν γύρω του άρχισαν να ανησυχούν.Μπορεί ο ανθρωπάκος μας να ήταν δύστροπος,γκρινιάρης,ίσως και λιγάκι ξινός αλλά τα άτομα γύρω του τον αγαπούσαν,τον αγαπούσαν τουλάχιστον τόσο ώστε να μη θέλουν να τον σκοτώσουν και αυτό είναι πολύ σημαντικό.
Τελικά,μια μέρα αποφάσισε να ξαναβγεί από το σπίτι,γνώρισε καινούρια άτομα,χωρίς βέβαια να ξεχάσει τα παλιά,όμως ακόμη ένιωθε κάτι να του λείπει,ήταν το άτομο εκείνο που του χε ζητήσει να μην ξαναμιλήσουν.Ο ανθρωπάκος μας είχε καταλάβει ότι τα άτομα αυτά ήταν όντως φίλοι του και τον αποδέχονταν έτσι όπως ήταν:ξινός και γκρινιάρης.Όμως άρχισε να αναρωτιέται για το πως θα ήταν η ζωή του,εάν σταματούσε να είναι γκρινιάρης,αν σταματούσε να προσπαθεί να αλλάξει τους άλλους και τους αποδεχόταν έτσι όπως είναι.Έπρεπε να αλλάξει στην ουσία τον τρόπο ζωής του.
Μετά από όχι και αιώνες τα κατάφερε αλλά ένιωθε και πάλι το ίδιο κενό.Ο ανθρωπάκος μας κατάλαβε πως ο κάθε άνθρωπος είναι όπως είναι,άρα και ο συνάνθρωπος του είναι ότι είναι.
Μια μέρα καθώς περπατούσε είδε το άτομο που του είχε ζητήσει να μην ξαναμιλήσουν.Χαιρετήθηκαν και πήγαν για ένα καφέ για να συζητήσουν.Το άλλο άτομο
έβλεπε πως ο ανθρωπάκος μας είχε αλλάξει,τουλάχιστον είχε περιορίσει τα ελαττώματά του καθώς κανείς δεν είναι ούτε τέλειος ούτε σωστός και αποφάσισε να κάνει μαι καινούρια αρχή στη φιλία τους...

Παιχνίδι αντιθέσεων

Όταν ήμασταν παιδιά μας άρεσε να παίζουμε παιχνίδια,παιχνίδια ρόλων,επιτραπέζια και ότι άλλο μας ερχόταν στο κεφάλι.Έπειτα μεγαλώσαμε,όμως σταματήσαμε να παίζουμε ή απλά άλλαξε το είδος του παιχνιδιού?
Είμαστε πιόνια σε ένα παιχνίδι αντιθέσεων:καλό-κακό,σωστό-λάθος,μαύρο-άσπρο...
Κάθε πιόνι μετακινείται από τετράγωνο σε τετράγωνο μέσα από ένα σύστημα δράσης-αντίδρασης,ανάλογα με τις σκέψεις του,την εκάστοτε συμπεριφορά του αλλά και τις επιθυμίες του.Βέβαια πολλές φορές πρέπει να περιμένουμε αρκετούς γύρους, ώσπου να
συγκλίνουν η αντίδραση που θα υπάρξει με τις επιθυμίες μας.Αξίζει όμως τον κόπο να περιμένουμε τόσο πολύ?Στο παιχνίδι το κάθε πιόνι βιώνει μια μεμονωμένη εσωτερική διαμάχη αντιθέσεων με σκοπό να καταλήξει σε μια ορθολογική απόφαση για το "σε ποιό τετράγωνο θέλει να βρεθεί","τι θέλει να κάνει εκεί" αλλά και "με ποιούς θέλει να βρεθεί εκεί".Το πιόνι συλλέγει εμπειρίες και νικητής του παιχνιδιού είναι αυτός που έχει κατορθώσει τους περισσότερους στόχους του,ή μήπως εκείνος που έχει συλλέξει τις περισσότερες εμπειρίες?
Αλλά και πάλι πόσο δίκαιο είναι ένα παιχνίδι όταν δεν έχει τους ίδιους κανόνες για όλους?
Η εσωτερική διαμάχη αντιθέσεων δεν είναι ίδια για όλους τους παίχτες.Το κάθε πιόνι
διαμορφώνει τους δικούς του κανόνες αξιών ανάλογα με τις εμπειρίες που συλλέγει κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού.Και ποιος μπορεί να αποφασίσει τι είναι σωστό και τι όχι?
Έννοιες καθαρά υποκειμενικές που δεν επηρεάζουν μόνο το άτομο αλλά και όλους τους παίχτες. Ας υποθέσουμε ότι σε αυτό το παιχνίδι δεν υπάρχουν νόμοι και ο κάθε παίχτης μπορεί να κάνει ότι θέλει με κίνητρο να προχωρήσει στο παιχνίδι,χωρίς καμία επίπτωση.
Για παράδειγμα η δολοφονία ή η εκμετάλλευση ενός άλλου παίχτη γιατί ακριβώς πρέπει να θεωρηθεί λάθος?Και αν θεωρηθεί λάθος,θα θεωρηθεί από όλους τους παίχτες?Σίγουρα όχι,γιατί δεν έχουν όλοι τους ίδιους ηθικούς κανόνες,άρα στην ουσία τι είναι αυτό που μας κάνει να διαμορφώνουμε τις ηθικές μας αξίες πριν το παιχνίδι??

Καλή ζαριά λοιπόν!

Ένα ποίημα από εμένα μετά από 500μλ ούζο!!

Τραγούδια στο πιάνο
Ο νεαρός της ιστορίας μας χάνεται στη μουσική του πιάνου εκστασιάζεται και μεταφέρεται σε ένα δικό του κόσμο...

Ακούγονται σιγανά τραγούδια στο πιάνο
Χάνομαι,αισθάνομαι τον εαυτό μου μετέωρο,
μετέωρο στην απεραντοσύνη του άπειρου.
Βλέπω μια μαύρη τρύπα.Χάνομαι...

Μελωδίες ακούγονται διαχρονικές
Χάνομαι,βλέπω ανθρώπους σε κόσμους,
κόσμους πρωτόγνωρους,πιθανώς παντοτινούς,
Βλέπω κόσμους άλλους.Χάνομαι...

Τραγούδια στο πιάνο παίζουν
και γω μόνος ψάχνω,
ψάχνω ανθρώπους αληθινούς,
μια παρέα καθάρια.

Βλέπω άτομα τριγύρω μου μοναχά,
τα βλέπω και χάνομαι στο καθάριο,
στο καθάριο της ψυχής τους,
νότες παρηγοριά δώστε μου.

Ενέσεις σκοτεινές,επαίτες,θύματα
τραγούδια ακούστε με,
ακούστε με πως φωνάζω,
αγάπη αληθινή αλλού δεν βρίσκω.

Ο νεαρός βρήκε παρηγοριά στο άκουσμα των τραγουδιών και μετά κάρφωσε την ένεση στη φλέβα του,την τελευταία του ένεση.Το ναρκωτικό κύλησε στο αίμα του και τον σκότωσε,αλλά η μουσική είχε απαλύνει την ψυχή του.



Αφιερωμένο στην φανατική μου αναγνώστρια και ένα φίλο μου που νομίζει ότι είναι μουσικός

Άνθρωποι και οικονομικά υποδείγματα

Η οικονομική επιστήμη χρησιμοποιεί ένα πλήθος υποδειγμάτων για να κατανοήσει αλλά και να περιγράψει τη συμπεριφορά των οικονομικά δρώντων ατόμων.Οι οικονομολόγοι κάνουν υποθέσεις για την απλούστευση των υποδειγμάτων και εισάγουν στο υπόδειγμα τις ενδογενείς και και τις εξωγενείς μεταβλητές,δηλαδή τους σταθερούς παράγοντες με βάση τις οποίες τα άτομα κάνουν τις επιλογές τους.Έτσι τα υποδείγματα δείχνουν την αντίδραση των ενδογενών μεταβλητών όταν μεταβάλλονται οι εξωγενείς.Μήπως όμως αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην οικονομία?Μήπως τα άτομα δρουν και στις διαπροσωπικές του σχέσεις όπως συμπεριφέρονται και τα οικονομικά υποδείγματα?
Ένα απλό υπόδειγμα είναι αυτό της χρησιμότητας.Ο καταναλωτής αποφασίζει τι θα αγοράσει και σε τι ποσότητα ανάλογα με το εισόδημα του και τη χρησιμότητα που θα του αποφέρει η συγκεκριμένη ποσότητα αγαθού.Και στις διαπροσωπικές σχέσεις κάτι αντίστοιχο δεν συμβαίνει?Το άτομο αποφασίζει να κάνει παρέα με άτομα που του αποφέρουν κάποια χρησιμότητα,είτε αυτή είναι τα πράγματα που μπορεί να κάνει με τον άλλον είτε το συναισθηματικό όφελος που έχει.Έτσι το άτομο τείνει να συμπαθεί περισσότερο τα άτομα που του αποφέρουν την μεγαλύτερη χρησιμότητα.
Βέβαια γίνεται σαφές ότι οι διαπροσωπικές σχέσεις δεν είναι σχέσης συμφέροντος,απλά είναι προφανές ότι από κάθε σχέση υπάρχουν τα κέρδη και οι ζημίες,ηθικά και συναισθηματικά σε κάθε περίπτωση.Άρα μήπως οι επιλογές των ατόμων σε όλα τα πεδία δράσης τους είναι απλά καλοφτιαγμένες ενδογενείς μεταβλητές ενός υποδείγματος?

Άνθρωποι και οικονομία....

Ένα ποίημα που μου άρεσε

Θέλω νὰ χτίσω ἕνα σπιτάκι

Θέλω νὰ χτίσω ἕνα σπιτάκι
στὴ μοναξιὰ καὶ στὴ σιωπή.
Ξέρω μιὰ πράσινη ραχούλα...
Δὲ θὰ τὸ χτίσω ἐκεῖ.

Ξέρω στὴ χώρα τὴ μεγάλη
τὸν πλούσιο δρόμο τὸν πλατύ,
μὲ τὰ παλάτια καὶ τοὺς κήπους...
Δὲ θὰ τὸ χτίσω ἐκεῖ.

Ξέρω τὸ πρόσχαρο ἀκρογιάλι,
ὅλο τὸ κῦμα τὸ φιλεῖ,
κρινόσπαρτη εἶναι ἡ ἀμμουδιά του...
Δὲ θὰ τὸ χτίσω ἐκεῖ.

Ἀτέλειωτη τραβάει μιὰ στράτα,
σκίζει μιὰ χέρσα ἁπλοχωριά,
σκληρὰ τὴ δέρνει τὸ ἀγριοκαίρι
κι ὁ λίβας τὴ χτυπᾶ.

Μιὰ στράτα χιλιοπατημένη,
τὸν καβαλλάρη νηστικό,
τὸν πεζοδρόμο διψασμένο
θάφτει στὸν κουρνιαχτό.

Ἐκεῖ τὸ σπίτι μου θὰ χτίσω
μὲ μιὰ βρυσούλα στὴν αὐλή,
πάντα ἡ γωνιά του θὰ καπνίζει
κι ἡ θύρα του θἆναι ἀνοιχτή.

Παλαμάς...

Ιστορίες Τραίνου-Πρώτη Ιστορία

"Προβλήματα...προβλήματα...προβλήματα..."ήταν η λέξη που χε κολλήσει στο μυαλό της εκείνο το πρωινό καθώς έκλεινε την εξώοπορτα.Περπατούσε αλαφιασμένη στο δρόμο και σκεφτόταν."Χαμένα όνειρα,εφηβικές επιπολαιότητες",ψιθύριζε.Ο κόσμος την κοιτούσε και γελούσε."Ακόμα μια τρελή που περπατάει και παραμιλάει...Χαχαχα",σκεφτόταν.
"Κάποτε ήμουν ελεύθερη.Ένιωθα πως ο κόσμος μου ανήκει,πως θα πραγματοποιήσω τα-για κάποιους-χαζά όνειρά μου.Ήθελα να μπορώ να εργαστώ,να κάνω μια οικογένεια ευτυχισμένη και να βλέπω τα πρόσωπα των παιδιών μου να λάμπουν.Ήθελα να ξέρω πως είμαι σημαντική για κάποιους,έστω για την οικογένεια μου.Και όμως έφτασα 46 χρόνων,βρήκα δουλειά πάνω στο αντικείμενό μου και έκανα οικογένεια.Μέσα σε δυο πανέμορφα προσωπάκια κατάφερα να δω όλη την αγνότητα του κόσμου,του κόσμου που πλέον γύρω μου φαντάζει τρομακτικός και σκοτεινός,ακόμη και σε αυτά τα πρόσωπα βλέπω τώρα φόβο,φόβο για το μέλλον που δεν θέλω να γνωρίσω.Μέσα σε μια νύχτα τα έχασα όλα.Έχασα τον παράδεισο που χα φτιάξει και κλειδώσει καλά.Ήρθε η απόλυση λόγω περικοπών.Δεν πειράζει σκέφτηκα τότε η ανόητη θα έχω τώρα περισσότερο χρόνο για τα παιδιά μου και τον άντρα μου.Θα χορταίνω επιτέλους τα παιδιά μου κάθε μέρα.Και όντως στην αρχή ήταν αυτό που ήθελα.Μετά όμως αισθανόμουν άχρηστη,ότι δεν προσφέρω στην κοινωνία και οι άλλοι με θεωρούν απλά μια μητέρα-νοικοκυρά με πτυχία κρεμασμένα στους τοίχους.Λίγους μήνες αργότερα ο άντρας μου απολύθηκε και αυτός.Έψαξα για δουλειά,έκανα ο,τι μπορούσα αλλά κανείς δεν ήθελε μια σαρανταεξάχρονη με δύο παιδιά.Ο άντρας μου έκανε και αυτός ο,τι μπορούσε,αλλά τζίφος.
Τότε άρχισαν τα δάνεια και οι τσακωμοί.Τα παιδιά μας άκουγαν καθημερινά να φωνάζουμε και να αλληλοκατηγορούμε ο ένας τον άλλον για την κατάσταση πενίας που είχαμε να αντιμετωπίσουμεκαιέκλαιγαν,φοβόντουσαν,έτρεμαν.Δάνεια,δάνεια,δάνεια...Λεφτά....λεφτά...λεφτά.Πώς γίνεται να εξουσιαζόμαστε από χαρτιά που τυπώνονται από εμάς?Γιατί αυτά τα χρωματιστά περίεργα χαρτάκια είναι πιο ισχυρά από εμάς?Φοβάμαι να μεγαλώσω τα παιδιά μου σε έναν τέτοιο κόσμο,ντρέπομαι που δεν μπορώ να τους προσφέρω τίποτα πια,ούτε καν λίγη αγάπη περισσότερο.Νιώθω τόσο άδεια μέσα μου,τόσο άχρηστη.Τις προάλλες ο μεγάλος μου ζήτησε λεφτά για σοκολάτα.Κοίταξα το πορτοφόλι μου και είδα ότι είχα δεν είχα ένα ευρώ.Του είπα ότι δεν είχα να του δώσω λεφτά.Με πήραν τα κλάματα.Τόσο άχρηστη μάνα,ούτε μια σοκολάτα δεν μπορώ να προσφέρω στα παιδιά μου.Ο πατέρας τους το ίδιο.Δεν έπρεπε,δεν έπρεπε να είχα κάνει ποτέ παιδιά.Δεν μου αξίζουν αυτοί οι θησαυροί"΄,σκεφτόταν.
Ο κόσμος γύρω της,λίγο έξω από το σταθμό την κοίταζε περίεργα,έτσι φουριόζα που περπατούσε,ενώ δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια της.
"Έχετε ένα τσιγάρο?",ρώτησε μια περαστική...
"Όχι,δεν καπνίζω",απάντησε εκείνη ελαφρά πειραγμένη από το θάρρος της άγνωστης.
Η κυρία της ιστορίας μας έμπαινε στο σταθμό του τραίνου βιαστικά καθώς εκείνο φαινόταν να έρχεται.Της φαινόταν τόσο κοντινό και μακρινό συνάμα.Είχε μια συνέντευξη για δουλειά σε μια εταιρεία.
"Δεν ξέρω αν είμαι δειλή ή δυνατή αλλά θα το κάνω..."
Το τρένο σταμάτησε απότομα...Κάτι είχε συμβεί."Η κυρία που δεν κάπνιζε" έτρεξε να δει τι συμβαίνει.
"Πάλι πρόβλημα με το τραίνο?",ένα σούσουρο ακουγόταν μέσα και έξω από το τραίνο.Καθώς το τραίνο υποχώρησε,"η κυρία που δεν κάπνιζε" είδε το νεκρό σώμα της γυναίκας που πριν από λίγο κλαίουσα της ζητούσε τσιγάρο...Βγήκε έξω από το σταθμό,άναψε τσιγάρο και ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό της...

Στιγμές...φεύγουν και χάνονται

Η ζωή μας απαρτίζεται από στιγμές. Στιγμές μεμονωμένες, μοναδικές και απόλυτα καταλυτικές για τη συνέχεια μας στο χρόνο. Όσο καθοριστικές όμως κι αν είναι, υπάρχουν φορές που δεν υπάρχει περιθώριο επιλογής παρά μόνο ένα μονοπάτι που οδηγεί στο άγνωστο. Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα στη ζωή μας αν δεν είχε γίνει μια ασήμαντη, ίσως, για'μας τότε χειρονομία ή συνάντηση ή έστω αν δεν είχε ειπωθεί κάποια λέξη! Όλα είναι ρευστά και χωρίς τη δυνατότητα επιστροφής σε κάποια στιγμή του παρελθόντος και τη μεταβολή της.
Ένα σύνολο διαφόρων στιγμών είναι υπεύθυνο και για την προσωπικότητα μας αλλά και για την ιστορία που θα γράψουμε σε αυτό τον κόσμο.
Όλο αυτό είναι δυσνόητο για τους περισσότερους από εμάς. Η κάθε στιγμή φαντάζει κάτι το απλοϊκό και ασήμαντο και έτσι δεν της δίνουν την απαιτούμενη προσοχή, αλλά αντιθέτως την προσπερνούν μη αρκούμενοι στο παρόν και κάνοντας διαρκώς σχέδια για το μέλλον. Έτσι σπαταλάται η ζωή του ανθρώπου...... Στηριζόμενη σε όνειρα και όχι στη ζώσα πραγματικότητα. Και έρχεται ΠΑΝΤΑ αυτή η στιγμή.... Η στιγμή που δε θέλεις να τελειώσει ... αλλά δεν είναι παρά μόνο μια στιγμή και τότε συνειδητοποιείς τη σπουδαιότητα του <<να ζεις την κάθε στιγμή>>... αλλά όντας άνθρωπος πολύ γρήγορα ξεχνάς -το μυαλό σου σε προδίδει- και αντί να ζεις το παρόν επιστρέφεις στο παρελθόν για να ζήσεις ξανά αυτή τη στιγμή -γιατί η καρδιά δεν προδίδει- ...Όμως ποτέ δεν είναι ίδια και μένεις κολλημένος στο παρελθόν μέχρι να χάσεις το ενδιαφέρον σου και να ξαναρχίσεις τον προγραμματισμό των μελλοντικών σου σχεδίων.
Οι στιγμές όμως δεν κοιτάνε τα σχέδιά σου, ούτε νοιάζονται για τις επιθυμίες σου... Όσο χάνεις το παρόν σου και αφήνεις τη ζωή σου να κυλά χωρίς να τη ζεις, δεν έχεις κανένα λόγο για τις στιγμές του μέλλοντος σου....

Θα θελα να ευχαριστήσω τη Zoifa για τη συμμετοχή της στο blog αυτό...Περιμένω κι άλλο

Απλά "μπαπ"

Με αφορμή μια ατάκα ενός γνωστού-παλιού φίλου:"Μα εγώ δεν έχω επενδύσει"αποφάσισα να εκθέσω τις απόψεις μου σχετικά με το κατά πόσο επενδύουμε στην ουσία στις ανθρώπινες σχέσεις.

Ομόλογα και μετοχές: όλοι μας ξέρουμε τα κέρδη που μπορεί να μας αποδώσει μία μετοχή ή ένα ομόλογο με κάποιο ρίσκο βέβαια.Οι ανθρώπινες σχέσεις όμως είναι το ίδιο? Σε έναν κόσμο όπου οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν λύσει το πρόβλημα ελαχιστοποίησης τους κάποιοι ακόμη ονειρεύονται την αληθινή επικοινωνία και συνύπαρξη.Ονειροπόλοι ή ρεαλιστές?Όπως το χρηματιστήριο έτσι υπάρχει και μια συναισθηματική αγορά.Γνωρίζεις άτομα,τα μαθαίνεις,περνάς χρόνο μαζί τους επειδή το θες και όχι επειδή στο επιβάλλουν εκείνοι και αρχίζεις έτσι και επενδύεις σε μία σχέση ανεξαρτήτου ζημίας και εσόδων.Τι γίνεται όμως όταν έχεις περάσει χρόνο μαζί του, τον έχεις μάθει αλλά ουδέποτε δεν επένδυσες σε μια σχέση ουσιαστικής επικοινωνίας?Τότε κλασσικά είναι ο άλλος ο υπερβολικός,ο μίζερος και ο γκρινιάρης.Στα μάτια σου φαντάζει απαιτητικός.Μήπως,όμως,ο άλλος είναι απλά ένας ονειροπόλος,ο οποίος απλά πίστεψε σε εσένα και στη φιλία σου,και τελικά απλά έκανε ένα μεγάλο λάθος?Στην ουσία οι περισσότεροι κάνουν το τεράστιο λάθος και θεωρούν τη βραχυχρόνια περίοδο πολύ πιο σημαντική από τη μακροχρόνια.
Φοβούνται και νιώθουν μειονεκτικά μέσα στο τραγελαφικό "εγώ" και την αυτοαποκαλούμενη ανεξαρτησία τους να δεθούν με άλλα άτομα που έχουν γνωρίσει πρόσφατα."Ότι λάχει,όπου λάχει,όπως λάχει",άλλωστε αυτό δε λένε και οι Βλάχοι?

Άραγε είμαστε όλοι ανθρωπάκια?

Με αφορμή το βιβλίο που διαβάζω άρχισα να αναρωτιέμαι τη διαφορά ανάμεσα σε έναν άνθρωπο και έναν ανθρωπάκο..Χμμ...τελικά είναι πολλές.Ζούμε σε έναν ελεύθερο κόσμο γεμάτο ηγέτες και εργατοπατέρες,μόνο που διαρκώς αλλάζουν ονόματα: Χίτλερ,Χριστός,Μουσολίνι,Λένιν κ.ο.κ.Το κύριο ερώτημα είναι κατά πόσο παραμένουμε ελεύθερα άτομα.Στα πλαίσια ενός αντιπροσωπευτικού "δημοκρατικού" καθεστώτος υποτασσόμαστε σε αποφάσεις που μια ιδιόμορφη "ελίτ" παίρνει καθημερινά και μετά καλούμαστε ελεύθεροι?
Σαφώς σε μια κοινωνία πρέπει να υπάρχει κοινωνικοοικονομικοπολιτική οργάνωση αλλά να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των πολλών και ο καθένας να ασχολείται με εκείνον τον κλάδο,μέσω του οποίου θα μπορέσει να προσφέρει στην κοινωνία.Άλλωστε η πολιτική δραστηριότητα είναι η διαδικασία μέσω της οποίας βρίσκεται η χρυσή τομή των διαφορετικών ομάδων της κοινωνίας.Βέβαια στη θεωρία όλα αυτά ακούγονται τόσο εύηχα,ρομαντικά και αποτελεσματικά,αλλά στην πράξη ο καθένας κυνηγάει με χρυσό κουτάλι ο,τι μπορεί να αρπάξει.Μήπως χρειαζόμαστε μια κυβέρνηση προσωπικοτήτων σαν κι αυτή των Πεφωτισμένων Φιλοσόφων που περιγράφει τόσο γλαφυρά ο Πλάτωνας στην Πολιτεία του.Παρ΄όλα αυτά συνεχίζουμε να μαστε χρωματισμένοι και φανατισμένοι κι ύστερα μας φταίει το εκάστοτε κόμμα εξουσίας.Μήπως στην ουσία μας φταίει ο "ανθρωπάκος" που κρύβουμε μέσα μας,αυτό το ανήμπορο πλάσμα που δεν μπορεί να ορθοποδήσει και να διεκδικήσει κάτι τόσο προφανές και κεκτημένο:την ελευθερία του?Το 1789 με τη Γαλλική Επανάσταση οι άνθρωποι είχαν οράματα,οι άνθρωποι ήταν άνθρωποι.Εμείς παραμένουμε αυτά τα μικρά και ματαιόδοξα ανθρωπάκια που μας έχουν κάνει να χάσουμε τα ιδανικά και τις αξίες μας,τα όνειρα μας έχουν περιοριστεί στην κοινωνική ανέλιξη και την απόκτηση φήμης.Τι να το κάνεις να είσαι το πρώτο "ανθρωπάκι"?Πάντα θα σαι ένα τόσο δα ανθρωπάκι ανήμπορο και εξαρτημένο,που ελεύθερα έχεις επιλέξει να είσαι δούλος κάποιου.
Η μνήμη μας γιατί να είναι τόσο μικρή?Ο Μαντέλα θυσιάστηκε για να είναι το έθνος του ελεύθερο,έκανε την αρχή μιας νέας εποχής,δημιούργησε την ελπίδα στους μαύρους τοίχους του Απαρτχάιντ.Η ιστορία είναι γεμάτη με τέτοια φωτεινά παραδείγματα ΑΝΘΡΩΠΩΝ.Μηπως εμείς ως χώρα δεν επιλέγουμε να είμαστε εξαρτημένοι?Ακόμη και σε ενα παιδάκι που ξέρει βασική αριθμητική θα φανεί απόλυτα λογικό να προτιμήσει να δανειστεί με επιτόκιο 1%( από την Κίνα-αυτή ήταν η προσφορά της ) παρά με 7%( προσφορά Αμερικής ). Ενδεικτικά θα αναφέρω τα σημαντικά στοιχεία των βιογραφικών απο τα βασικά στελέχη του οικονομικού μας επιτελείου για να τονίσω το πόσο "υπέρ της χώρας" σκέφτονται:

Υπουργός Οικονομικών, Γιώργος Παπακωνσταντίνου,οικονομικά στην Αγγλία (London School of Economics). Κατέχει Μεταπτυχιακό τίτλο από το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και Διδακτορικό δίπλωμα από την Σχολή Οικονομικών του Πανεπιστημίου του Λονδίνου (London School of Economics)

Υφυπουργός Οικονομικών, Φίλιππος Σαχινίδης.Σπούδασε Οικονομικά στην Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή Πειραιώς, συνέχισε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στο Πανεπιστήμιο City της Νέας Υόρκης (Queens College) και απέκτησε διδακτορικό δίπλωμα από Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ. Έλαβε υποτροφία από το Συμβούλιο Οικονομικών και Κοινωνικών Ερευνών της Μεγάλης Βρετανίας.

Αυτοί οι παρα-μορφωμένοι άνθρωποι δεν γνωρίζουν ότι το 7 είναι μεγαλύτερο του 1. Χάθηκαν στην μετάφραση των προσφορών??Μήπως έπαιζαν και στην ταινία της Copolla?
Όχι...Σε αυτό το σημείο θα τονίσω τις "νοσταλγικές στιγμές" του αξιαγάπητου και σίγουρα πιστό στις ρίζες του-ο Θεός να τον κάνει-πρωθυπουργού μας.Γεννήθηκε το 1952 στο Σαιντ Πωλ (St Paul) της Μινεσότα (Minnesota), Η.Π.Α.Σπούδασε κοινωνιολογία στο Amherst College στη Μασαχουσέτη (Massachusetts), ΗΠΑ, την περίοδο 1970-1975, πήρε μεταπτυχιακό δίπλωμα στην κοινωνιολογία της ανάπτυξης στο London School of Economics, Ηνωμένο Βασίλειο (1975-1977). Έχει πραγματοποιήσει μεταπτυχιακές σπουδές στη Στοκχόλμη και παρακολούθησε μεταπτυχιακά μαθήματα στο Κέντρο Διεθνών Σχέσεων στο αμερικανικό πανεπιστήμιο Χάρβαρντ. Έχει ζήσει και εργαστεί σε διάφορες χώρες (Η.Π.Α., Σουηδία, Καναδάς).Τυχαίο??Δεν νομίζω...Τα συμπεράσματα δικά σας

Παλιές χαμένες σκέψεις

Οι σκέψεις μας είναι συνήθως αυτές που διαμορφώνουν τον τρόπο ζωής μας, το πως σκεφτόμαστε, το πως συμπεριφερόμαστε στους άλλους και το πως κάνουμε τις επιλογές μας. Σίγουρα δεν είναι όλες σωστές, αλλά όλες μας βοηθούν να δημιουργήσουμε ένα νέο χώρο δράσης-αντίδρασης.
Μέσα από την αντίδραση των επιλογών μας ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα γύρω μας αλλάζει, ή μάλλον καλύτερα ωριμάζει,με αποτέλεσμα οι επιλογές μας να οδηγούνται όλο και περισσότερο στην αρτιότητα.Το πρόβλημα είναι ότι μέχρι τότε έχουμε χάσει αρκετά "πράγματα" που θεωρούσαμε δεδομένα και ότι δεν θα άλλαζαν σχεδόν ποτέ και συνειδητοποιούμε ακριβώς σε εκείνο το σημείο πως ότι και να κάνουμε, οποιαδήποτε δηλαδή μετέπειτα σωστή επιλογή, δεν μπορούμε να τα ανακτήσουμε. Για παράδειγμα, οι φίλοι είναι ένα από αυτά.Όσο καιρό έχεις γύρω σου άτομα, τα οποία σε αγαπάνε, σε συμμερίζονται, έχουν πάντα ένα "μεγάλο" αυτί για εσένα και συ απαιτείς ολοένα και περισσότερα συναισθηματικά αγαθά από αυτούς τόσο πιο πολύ τους απομακρύνεις. Οι φίλοι είναι η οικογένεια που δημιουργείς επιλέγοντας τα άτομα που θες να την περιβάλλουν. Σίγουρα πρέπει να προσφέρεις επειδή το θες, χωρίς να περιμένεις ανταπόδοση. Μερικοί νομίζουμε,νομίζαμε ότι η συμπεριφορά σε μια φιλία υπάγεται σε άγραφους κανόνες εθιμικού δικαίου με αυστηρούς και ισόποσους όρους "δούναι και λαβείν". Το ίδιο συμβαίνει και με όλους τους άλλους ανθρώπινους δεσμούς. Το κεντρικό σημείο είναι να μην επιλέγουμε να απομακρύνουμε τους άλλους από γύρω μας, άλλωστε δεν είναι όλα τα άτομα φτιαγμένα να παράγουν και να προσφέρουν ισόποσα συναισθηματικά αγαθά ανάλογα με το πόσα λαμβάνουν. Στην ουσία πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι οι άνθρωποι δεν λειτουργούν όπως οι επιχειρήσεις.
Μία άλλη σκέψη που με περιτριγυρίζει είναι σχετικά με μια φράση που μου είχαν πει πρόσφατα: "δεν με φέρνεις πιο κοντά με τα προβλήματα σου, απλά με απομακρύνεις."
Είναι γενικά αποδεκτό πως όλοι μας έχουμε τα προβλήματά μας και τα ψυχολογικά μας/Βέβαια τα άτομα επιφορτίζονται διαφορετικά με αυτά ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία τους.
Επίσης είναι το λογικό ότι όταν θες να μιλήσεις για κάτι που σε απασχολεί,σε προβληματίζει,σε στεναχωρεί ένα από τα πρώτα άτομα που σου έρχονται στο μυαλό είναι κάποιος φίλος σου.Σίγουρα μπορεί να είναι επώδυνο ή ακόμη και κουραστικό για κάποιον να ακούει συνέχεια τα ίδια και τα ίδια προβλήματα και αναποδιές. Όμως σίγουρα δεν γίνεται απλά να περνάς καλά συνέχεια και να κάνεις μόνο πλάκα η να βγαίνεις για να λες μόνο καμιά μαλακία για να περάσει η ώρα. Ο συναισθηματικός δεσμός σίγουρα δεν προκύπτει μόνο από κει.

Λολούδια-Μνημεία-Θέα....

<<Εδώ τα φρέσκα λουλούδια...>> φωνάζουν οι μικροπωλητές έξω από τα νεκροταφεία. Οι περαστικοί αγοράζουν λουλούδια, κοιτάνε, προσπερνάνε και με τρεμάμενα χέρια ψάχνουν το μνήμα του δικού τους ατόμου. Κάπου μεταξύ εκκλησίας και νεκροφόρων τελικά το βρίσκουν.Κοιτάνε το μνήμα με το ακριβό μάρμαρο, τις πολυάριθμες γλάστρες και την ασημένια κορζίνα. Αισθάνονται μια αγαλίαση, κοιτάνε τη θέα και αισθάνονται πώς οι υποχρεώσεις τους έχουν τελειώσει, έχουν κάνει το καλύτερο για την κοινωνία, το άτομο, την εικόνα, το <<φαινεσθαι>>.
Πίσω από τα ακριβά και μεγαλοπρεπή μνήματα κρύβεται στην ουσία η ματαιότητα της ύπαρξης τους.Τα αντικείμεν, τα πλούτη είναι κοντά τους, ο άνθρωπος όμως που έχασαν αναπλήρωτος. Ψάχνουν να τον βρουν και πάλι στα ακριβά μνημεία και στην ωραία θέα που του έχουν εξασφαλίσει. Δεν ενδιαφέρονται καν για το συνάνθρωπο που ψάχνει στο διπλανό κάδο για τα απομηνάρια φαγητού που ίσως τον χορτάσουν, τα παιδιά που πεθαίνουν καθημερινά από λάθη άλλων ή εκείνα που τυχαία ήρθαν σε αυτόν τον κόσμο κουβαλώντας τα λάθη άλλων, τους μςτανάστες που παρακαλούν ως επαίτες για μερικά κέρματα. Και όμως δεν νοιάζονται, γιατί εκείνοι είναι καλά, γιατί εκείνοι έχουν έναν ακριβό τάφο να τους περιμένει.
Είμαστε άραγε τόσο κοντά στο Νέρωνα?Θα φτάσουμε να κάψουμε ακόμη και τη δικιά μας Ρώμη για να ζήσουμε μέσα στα πλούτη και την αναισθησία?Μα όλα θα πάνε καλά.Δεν φοβόμαστε εμείς. Ύπάρχει η ΕΕ,το ΔΝΤ και η ΚΕΤ, που θα μας σώσουν πάλι. Θα "αναγνωρίσουν" τις ανάγκες του καθενός μας και δεν θα διστάσουν να μας προσφέρουν "απλόχερα" όλα όσα έχοθμε ανάγκη.Και το πιο τραγικό από όλα είναι ότι εγκλωβισμένοι στη ρουτίνα της καθημερινότητάς μας χαπακωμένοι καλά από τα κατά τα άλλα¨"ενημερωτικά" προγράμματα πιστεύουμε πως έτσι θα γίνει. Ντυμένη νεράιδα η ΕΕ με το χρυσό(τι άλλο θα μπορούσε άραγε να είναι) ραβδάκι της θα ακουμπήσει το ελληνικό κράτος και θα το κάνει "κράτος κοινωνικής πρόνοιας".
Έτσι όμορφα και ωραία θα θεωρούμαστε και πάλι ελεύθερο κράτος, προστάτης των γραμμάτων και του πολιτισμού.ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ....................

Ματαιοδοξία και πάλι ματαιοδοξία!!

Στις μέρες μας τα πράγματα έχουν γίνει αρκετά δύσκολα.Παντού γύρω μας κυκλοφορούν μικροκλέφτς και πρεζάκια,περιθωριοποιημένοι από την κοινωνία,η οποία δε διστάζει να τους φέρεται ακόμη χειρότερα.Κάθε βράδυ στο κέντρο της Αθήνας γίνονται αλυβερίσια ζωής και Θανάτου.Βαποράκια και ιερόδουλες προσπαθούν με τον κάθε τρόπο να βρούν λεφτά για τις δόσεις τους.Η αστυνομία όλα αυτά τα γνωρίζει αλλά πραγματικά φοβάται να ανακατευτεί. Σε ένα υποτειθέμενο κράτος κοινωνικής πρόνοιας με το λεγόμενο <<Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη>> να δέχεται τις καλύτερες κριτικές από πουλημένους δημοσιογράφους και όλο και περισσότερους φορείς κοινωνικής προστασίας να εμφανίζονται κάποιοι αγκομαχούν σε απόκρυφα στενάκια,καθώς η τελευταία δόση ηρωϊνης κυλάει στις φλέβες τους.
Και όμως κανείς δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για το σημαντικό αυτό κοινωνικό πρόβλημα.Κλείνοντας τα μάτια και προχωρώντας νομίζουμε πως κάνουμε το σωστό.Βλέποντας πεταμμένες άδειες τσάντες πίσω από αμάξια αλλά και σπασμένα αμάξια στο κέντρο υπό τη γνώση της αστυνομίας πρέπει να κατανοήσουμε ότι δεν έχουμε ένα οργανωμένο κράτος,αλλά μία καλά οργανωμένη ζούγκλα όπου επικρατεί ο νόμος του ισχυρού.Οι χρυσές κουτάλες των υπουργών έχουν βγει και για το καλό της όρεξής τους άνοιξαν και λογαριασμό,στον οποίο ο κάθε απλός Έλληνας οφείλει ύπο το πρίσμα της εθνικής του συνείδησης και φιλοπατρίας να συνδράμει τον οβολόν του.Τρέξε ζητιάνε για κατάθεση.Τρέχα Υπουργέ να τα πάρεις.Το θέμα είναι να καταλάβουμε ποιός πραγματικά είναι ο ζητιάνος σε αυτή τη χώρα και κατά τη γνώμη μου δεν είναι καν αυτός που βωλέπουμε στο δρόμο με τεντωμένο το χέρι στους συνανθρώπους του.
Ακόμη,είναι φανερό ότι κάποιοι φανατικόι Ελληναράδες δεν μπορούν να δεχτούν ότι οι μετανάστες μπορεί να είναι κάλύτεροι άνθρωποι από εκείνους.Αναφέρομαι σαφώς όχι μόνο στα αλλόφρωνα ρατσιστικά συνθήματα που ακούστηκαν στο πλαίσιο του εορτασμού της 25ης Μαρτίου αλλά και στον ξυλοδαρμό των μεταναστώνστη Βικτώρια από φασιστόμουτρα.Για άλλη μία φορά ξεχνάμε ότι ο λαός μας υπήρκε και εκείνος κατατρεγμένος σε άλλες χώρες.Ας ρωτήσουν οι φασίστες τα μέλη των οικογενειών τους και αν βρουν κάποιο από αυτά να ήταν μετανάστης σε άλλη χώρα ας αναλογιστεί πως ήταν για τον ίδιο λόγο που αι αυτοί οι άνθρωποι είναι μικροπωλητές πλανόδιοι,οικοδόμοι,υδραυλικοί και όλα τα άλλα επαγγέλματα που ο φασίστας θεωρεί πως αν τα κάνει θα του καταστραφεί το image.Σε αυτή τη χώρα πραγματικά έχουμε μπερδέψει τη βούρτσα με την .................!!!!!!!

"Πολιτική" στα Πανεπιστήμια

Είναι ευρέως αποδεκτό ότι σχεδόν τα πάντα στη ζωή μας είναι θέμα πολιτικής.Ένας από τους βασικότερους θεσμούς μέσα από τον οποίο αρχίζει και η ανάπτυξη της πολιτικής συνείδησης του ατόμου είναι η εκπαίδευση και δη η ανώτερη βαθμίδα της.Ως φοιτητής πλέον εμαι πραγματικά σε θέση να κρίνω το αν αυτό που γίνεται στην ανώτατη εκπαίδευση είναι όντως άσκηση πολιτικής.
Όποια μέρα λοιπόν και αν έχω πάει στη σχολή το φαινόμενο είναι περίπου το ίδιο.Παντού κολλημένες αφίσες από την είσοδο μέχρι και το εσωτερικό της σχολής της κάθε "φοιτητικής" παράταξης,τραπεζάκια με πανό και αφίσες καθώς και ειδικά γραφειάκια ώστε να μαζεύονται τα μέλη.Έπειτα έρχεται η ώρα των ανακοινώσεων λίγα λεπτά πριν ξεκινήσει το μάθημα...Και εκεί,φίλοι μου,γίνεται ο μεγάλος χαμός.Βγαίνουν οι πασπίτες και τονίζουν το αίτημα που έκαναν στην πρυτανεία και είναι μέσα στην τρελλή χαρά,έπειτα οι δαπίτες εξαίρουν το ότι εκείνοι το είχαν ετοιμάσει πρώτοι,λίγο μετά οι κνήτες μιλούν για το δίκιο του εργάτη,ενώ οι αρενίτες ξελαρυγγιάζονται και οι εακίτες απλά διαφωνούν.Δημιουργείται λοιπόν μια χάβρα και ο καθηγητής απεγνωσμένα τους ζητάει να φύγουν.Όμως,οι περισσότεροι αμετανόητα κομματόσκυλα συνεχίζουν και πολλές φορές πιάνονται στα χέρια...
Πραγματικά είναι αυτοί άνθρωποι δημοκρατικοί που σέβονται το περιβάλλον,τη δημοκρατία και θέλουν να προάγουντην εκπαλιδευση?Δεν θα το έλεγα.Κατ'αρχήν,αρκετές φορές μας στερούν ακόμη και το δικαίωμα να παρακολουθήσουμε μάθημα,ρυπαίνουν το περιβάλλον με ένα κάρο αφίσσες και μετά διοργανώνουν αναδασώσεις,δεν δέχονται αντίθετη άποψη από κανέναν γιατί θεωρούν όλοι ότι απλά και προφανέστατα έχουν δίκιο.Το κορυφαίο βέβαια είναι ότι τα πάρτυ και η νοοτροπία για το πως θα κερδίσουν ψήφους,από τη μεριά βέβαια της ΠΑΣΠ και της ΔΑΠ.Δημιουργούν ένα υπέροχο κλίμα παρέας και έπειτα ζητούν το αναμανλεμων¨ο,την ψήφο σου.Θα τους τη δώσεις???Εννοείται...

Εκεί βέβαια που δεν αντέχω άλλω και απλά αισθάνομαι ότι υποτιμούν τη νοημοσύνη μου είαναι όταν ακούω ότι παρατάξεις όπως η ΠΑΣΠ και η ΔΑΠ δεν ακολουθούν κάποια γραμμή από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ αντίστοιχα και είνα σύλλογος εκπροσώπων φοιτητών.Μα είναι ακατανόητο τότε το πως βρίσκουν τα λεφτά ώστε να τυπώνουν καθημερινά νεα φυλλάδια,να κάνουν πάρτυ,αναδασώσεις,εκδρομές και ό,τι άλλο.Δεν πιστεύω ότι αρέσει σε κάποιον να τον θεωρούν τόσο χαζό και κινούμενο ψήφο ταυτόχρονα.

Αντί όλοι οι φοιτητές να είναι στους δρόμους ένωμέμοι σαν μια γροθιά και να απαιτούν μία καλύτερη εκπαίδευση και μία καλύτερη ποιότητα ζωής το μεγάλο θέμα είναι ποιανής παράταξης το αίτημα πέρασε και η επίμονη άρνηση συνεργασίας λόγω ιδεολογίας.Πραγματικά γίνεται να συμβαίνει αυτό στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία????

Εθελοτυφλία

Πλέον έίμαι σε θέση να καταλάβω γιατί η χώρα μου πάει κατά διαόλου.Ένα μήνα και κάτι μήνες μετά από τα γεγονότα του περασμένου Δεκέμβρη εχθές ήρθε ο αξιότιμος κύριος πρωθυπουργός της αξιέπαινης κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ μας ανακοίνωσε σε έναν υπέροχο λόγο τα νέα μέτρα που θα αντιμετωπίσουν την κρίση στην Ελλάδα και θα μας οδηγήσουν και πάλι στην πορεία της ανάκαμψης.Ήταν λογικό τα μέτρα να προκαλέσουν κινητοποιήσεις και αγώνες ατο δρόμο...Ωστόσο,λίγες ώρες αργότερα το μόνο με το οποίο αν όχι όλη η χώρα όλα τα κανάλια ασχολούνταν με την πραγματικά άξια χρυσού δαμάσκηνου ερμηνεία της Αλεξανδράτου.Μήπως αυτό δεν είναι η χειραγώγηση των μαζών?Μήπως έχουμε καταντήσει σαν τα Ζώα της Φάρμας με τη βραχυπρόθεσμη μνήμη που περιγράφει ο Όργουελ?
Ο φωνακλάς και ο ΄σύντροφος Ναπολλέοντας σίγουραέχουν βρεί ρόλο στην εποχή μας.Η προπαγάνδα έρχεται καθημερινά από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, η πολιτική του ΠΑΣΟΚ στηρίζεται στην ευγενική μας πρόθεση και στη φιλοπατρία μας.Μας τονίζουν καθημερινά πως πλέον είναι η ώρα να συμβάλλουμε και εμείς πληρώνοντας για ακόμη μια φόρα φόρους και άλλα προκειμένου να ανακάμψει η ελληνική οικονομία.Φυσικά πιστεύουν ότι έχουμε ξεχάσει τα λεφτά που δόθηκαν ως δανεικά και αγύριστα στις τράπεζες αλλά και τα κονδύλια της ΕΕ που ποτέ δεν έφτασαν εκεί που έπρεπε.
Όμως και εμείς τους δώσαμε την ευκαιρία να το πιστέψουν.Ας σταματήσουμε λοιπόν να έχουμε τη μνήμη του χρυσόψαρου και ας αντισταθούμε επιτέλους στην υποκουλτούρα που μας πασάρουν αλλά και στην υποτίμηση της μνήμης και της διανοητικής μας ικανότητας.Ας θυμηθούμε απλά πως στην Αγγλία η οποία πλέον έχει θετικό ΑΕΠ το πρώτο μέτρο για την καταπολέμηση της κρίσης ήταν η μείωση του ΦΠΑ!!!!