Ιστορία γκρίνιας

Ο ανθρωπάκος της ιστορίας μας ζούσε απομονωμένος σε ένα σπίτι σε μια αδιάφορη συνοικία...ήταν ένας καθημερινός ανθρωπάκος,μόνο που ήταν λίγο περισσότερο γκρινιάρης και κακόκεφος από τους υπόλοιπους ανθρωπάκους.Δεν είχε φίλους ή μάλλον πίστευε πως δεν έχει φίλους,γιατί κανείς δεν του έδειχνε την αγάπη του,ή τουλάχιστον έτσι όπως ήθελε εκείνος.Κάθε νύχτα έβγαινε και με άτομα που θα θελε να τα αλλάξει ώστε να τους θεωρήσει φίλους του.Μετά γύρναγε στο σπίτι και σκεφτόταν όσα είχαν ειπωθεί και έψαχνε να βρει τα αρνητικά της κάθε φράσης και τι μπορούσε αυτή να σημαίνει για εκείνον.Πάντα κάτι έβρισκε.
Την επόμενη μέρα έπαιρνε τηλέφωνο τα άτομα αυτά για να συζητήσει μαζί τους τι τον είχε πειράξει στον καθένα,γιατί πίστευε πως έτσι οι άλλοι θα αλλάξουν.Μετά ξαναέβγαινε μαζί τους και η ίδια ιστορία επαναλαμβανόταν καθημερινά,μέχρις ότου παρατήρησε ότι τα άτομα γύρω του μειώνονταν και αντί αυτών έβλεπε σκιές.Ο ανθρωπάκος της ιστορίας μας δεν καταλάβαινε τι έφταιγε,δεν ήθελε μάλλον να δει τι έφταιγε.Φυσικά όλοι οι άλλοι έβλεπαν τι έφταιγε και τον είχαν προειδοποιήσει αλλά εκείνος δεν έπαιρνε χαμπάρι...
Ώσπου μια μέρα κάποιο από τα άτομα αυτά του ζήτησε να μην του ξαναμιλήσει,ότι βαρέθηκε να κάνει συνέχεια τις ίδιες συζητήσεις και να ακούει μόνο προβλήματα και προβλήματα,τα οποία δεν στηρίζονται κάπου και προκαλούνται μόνο από την επιθυμία του ανθρωπάκου μας να αλλάξει τους άλλους.
Εκείνο το βράδυ σίγουρα δεν ήταν το ίδιο για τον γρινιάρη της ιστορίας μας.Έχασε ένα άτομο από τη ζωή του,ένα άτομο που είχε καλές προοπτικές να αλλάξει και να δεθεί μαζί του όσο πραγματικά ήθελε εκείνος,αδιαφορώντας για την ατομικότητα του.Μπορεί ο ανθρωπάκος μας να ήταν γκρινιάρης αλλά ήταν και αρκετά ευαίσθητος και επηρεαζόταν εύκολα από τις καταστάσεις γύρω του.Γύρισε λοιπόν στο σπίτι και προσπάθησε να καταλάβει...να καταλάβει...να καταλάβει...
Δεν ήθελε να καταλάβει.δεν ήθελε να δει πόσο εγωκεντρικά και ανώριμα φερόταν,τουλάχιστον στην αρχή.
Σταμάτησε να βγαίνει,καθόταν μέσα βλέποντας "ψαγμένες ταινίες" και διαβάζοντας "κουλτουριάρικα βιβλία".Ένιωθε κάτι να του λείπει αλλά έκανε πέρα τα συναισθήματά του για να νιώθει δυνατός και άτρωτος.Τα άτομα που υπήρχαν γύρω του άρχισαν να ανησυχούν.Μπορεί ο ανθρωπάκος μας να ήταν δύστροπος,γκρινιάρης,ίσως και λιγάκι ξινός αλλά τα άτομα γύρω του τον αγαπούσαν,τον αγαπούσαν τουλάχιστον τόσο ώστε να μη θέλουν να τον σκοτώσουν και αυτό είναι πολύ σημαντικό.
Τελικά,μια μέρα αποφάσισε να ξαναβγεί από το σπίτι,γνώρισε καινούρια άτομα,χωρίς βέβαια να ξεχάσει τα παλιά,όμως ακόμη ένιωθε κάτι να του λείπει,ήταν το άτομο εκείνο που του χε ζητήσει να μην ξαναμιλήσουν.Ο ανθρωπάκος μας είχε καταλάβει ότι τα άτομα αυτά ήταν όντως φίλοι του και τον αποδέχονταν έτσι όπως ήταν:ξινός και γκρινιάρης.Όμως άρχισε να αναρωτιέται για το πως θα ήταν η ζωή του,εάν σταματούσε να είναι γκρινιάρης,αν σταματούσε να προσπαθεί να αλλάξει τους άλλους και τους αποδεχόταν έτσι όπως είναι.Έπρεπε να αλλάξει στην ουσία τον τρόπο ζωής του.
Μετά από όχι και αιώνες τα κατάφερε αλλά ένιωθε και πάλι το ίδιο κενό.Ο ανθρωπάκος μας κατάλαβε πως ο κάθε άνθρωπος είναι όπως είναι,άρα και ο συνάνθρωπος του είναι ότι είναι.
Μια μέρα καθώς περπατούσε είδε το άτομο που του είχε ζητήσει να μην ξαναμιλήσουν.Χαιρετήθηκαν και πήγαν για ένα καφέ για να συζητήσουν.Το άλλο άτομο
έβλεπε πως ο ανθρωπάκος μας είχε αλλάξει,τουλάχιστον είχε περιορίσει τα ελαττώματά του καθώς κανείς δεν είναι ούτε τέλειος ούτε σωστός και αποφάσισε να κάνει μαι καινούρια αρχή στη φιλία τους...