Ταμπέλες................

Στο ατέρμονο ταξίδι του το ανθρώπινο είδος έχει επιδείξει ένα βασικό του χαρακτηριστικό,βρίσκει διασκεδαστικό να κρεμάει ταμπέλες. Ένα ατελείωτο παιχνίδι,όπου ο δημιουργός του αγνοείται.Αλήθεια γιατί μας αρέσει να βλέπουμε ανθρώπους στο δρόμο και να τους ταμπελώνουμε? Ίσως επειδή μας αρέσει να γινόμαστε οι σκληρότεροι κριτές των ανασφαλειών μας."Καλός,γκρινιάρης,αγάμητη,διαστροφικός..."
Είναι αστείο,είναι σα να περπατάμε στο δρόμο με ένα χαρτάκι στο μέτωπο που δεν μπορούμε να ξεκαρφιτσώσουμε,αλλά και εάν το καταφέρουμε ίσως απλά το πετάμε επειδή μέσα στη φρίκη του μυαλού μας δεν θέλουμε να μάθουμε την αληθινή γνώμη που έχουν οι άλλοι για εμάς.Πρέπει όμως να γίνει αντιληπτό ότι καμιά "ανώτερη δύναμη" δεν δημιούργησε αυτή την επιτροπή στην οποία όλοι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο γινόμαστε μέλη σε διάφορες στιγμές της ζωής μας.Είναι ένα κοινωνικό παιχνίδισμα που μας κάνει αρκετές φορές να αισθανόμαστε ανώτεροι από τους άλλους.Το θέμα όμως είναι κατά πόσο στην ουσία εμείς ως άτομα ενδιαφερόμαστε για αυτό που προβάλλεται προς τα έξω και δημιουργεί τη λέξη της ετικέτας.Εάν εμείς τα έχουμε βρει με τον εαυτό μας και αισθανόμαστε καλά με αυτό που είμαστε μήπως πρέπει να αποχωρήσουμε από αυτή την επιτροπή?
Ένα άλλο πρόβλημα που παρατηρείται είναι ότι αρκετοί απλά θεωρούν ανιαρή και επίπονη τη διαδικασία να μάθουν τον εαυτό τους και να αποχωρήσουν από την επιτροπή.Αισθάνονται βολεμένοι να θεωρούν τον εαυτό τους μέλος του παιχνιδιού και ξέρουν ότι με αυτόν τον τρόπο ούτε πρόκειται να χάσουν αλλά ούτε και να κερδίσουν.Ακόμη αισθάνονται την κοινωνική αποδοχή καθώς δεν αποκόβονται από τη μάζα απλά συνεχίζουν να κάνουν αυτό που γίνεται στα βάθη των χρόνων.Μπορεί να είναι,άλλωστε,και θέμα βιολογικής κληρονομικότητας.
Σε όλα αυτά βέβαια μεγάλο ρόλο παίζει και η ευμεταβλητότητα και η κατανόηση της κοινωνικής κουλτούρας που υπάρχει,καθώς στις περισσότερες ανεπτυγμένες χώρες τα άτομα έχουν μάθει να κρίνουν από το "είναι" και όχι από το "φαίνεσθαι" και σίγουρα έχουν συνηθίσει να σέβονται τη διαφορετικότητα του καθενός στον οποιοδήποτε τομέα,είτε αυτός αφορά τη σεξουαλικότητα είτε την "εξτρίμ" επιλογή εμφάνισης.Φυσικά ο καθένας έχει την επιλογή να σκεφτεί ανοιχτόμυαλα,αρκεί να έχει τη δυνατότητα.Βέβαια πρόσφατα άκουσα και την άποψη ότι κάποιοι μαθαίνουν να σκέφτονται ανοιχτόμυαλα επειδή απλά αναγκάστηκαν λόγω εξωτερικών συνθηκών.Τι να πώ?Αυτό στην κρίση του καθενός...
"Εμένα προσωπικά μου αρέσουν οι άνθρωποι,όχι οι απρόσωπες αρχές.Και οι άνθρωποι που δεν έχουν αρχές μαρέσουν πιό πολύ από το καθετί σε αυτόν τον κόσμο"
Όσκαρ Ουάιλντ

Μοναξιά...

Μεγαλύτερος φόβος των ανθρώπων είναι η μοναξιά...Τρέμουν στην ιδέα ότι μπορεί να ξυπνήσουν μια μέρα και να είναι εντελώς μόνοι και στη σκέψη ότι αυτό μπορεί να συνεχιστεί για περισσότερο. Όταν όμως έρθει αυτή η μέρα τί γίνεται;
Οι πιο αδύναμοι κολλάνε στον πρώτο τυχόντα φοβούμενοι να αντιμετωπίσουν τον εαυτό τους...Μετά είναι οι άλλοι που αποδέχομνται την κατάστασή τους αλλά δε δέχονται ότι φταίνε κάπου γι’αυτό και αποφασίζουν να αφήσουν τον εαυτό τους ως έχει να σέρνεται στο πάτωμα και μαθαίνουν να ζουν μια ζωή μόνοι...Τέλος, υπάρχουν και αυτοί που όταν μένουν μόνοι συνειδητοποιούν ότι είναι αναγκασμένοι να έρθουν πρόσωπο με πρόσωπο με τον εαυτό τους και να προσπαθήσουν να τον αποδεχτούν...να τον εκτιμήσουν...και να τον αγαπήσουν, και μέσα από αυτό και να τον βελτιώσουν.Και όταν πια το καταφέρουν αυτό είναι έτοιμοι να ξαναβγούν εκεί έξω όπου τους περιμένουν (νέοι) άνθρωποι να συναναστραφούν.Και αυτοί είναι οι άνθρωποι που ξέρουν ν’αγαπούν.
Ποια είναι όμως η αιτία που οδηγεί κάποιον στη μοναξιά;Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι δεν φταίνε ποτέ ΟΛΟΙ οι άλλοι...Μια αιτία είναι πως το ίδιο το άτομο θεωρεί τον εαυτό του ανώτερο και αρνείται να δώσει ευκαιρία σε όσους με την πρώτη ματιά δεν του γυαλίσουν..Ακόμη υπάρχουν και αυτοί που ποτέ δε μπόρεσαν να δεχτούν καν τον εαυτό τους και στην ανάγκη τους για αγάπη και στήριξη έπεσαν πάνω στους άλλους και τους αγκάλιασαν τόσο σφικτά που οι άλλοι άρχισαν να ασφυκτιούν...Επιπροσθέτως, υπάρχουν και οι άλλοι που είχαν μια ωραιοποιημένη εικόνα για όσους έφευγαν απ’τη ζωή τους και έτσι δε συμβιβάζονταν με τίποτα λιγότερο απ’το “τέλειο” που υπάρχει στο «αρρωστημένο» μυαλό τους...Τέλος, υπάρχει και μια τέταρτη κατηγορία...αυτή που συνδυάζει όλα τα παραπάνω................. ....και σ’αυτή ανήκω εγώ!!!

Ιστορία γκρίνιας

Ο ανθρωπάκος της ιστορίας μας ζούσε απομονωμένος σε ένα σπίτι σε μια αδιάφορη συνοικία...ήταν ένας καθημερινός ανθρωπάκος,μόνο που ήταν λίγο περισσότερο γκρινιάρης και κακόκεφος από τους υπόλοιπους ανθρωπάκους.Δεν είχε φίλους ή μάλλον πίστευε πως δεν έχει φίλους,γιατί κανείς δεν του έδειχνε την αγάπη του,ή τουλάχιστον έτσι όπως ήθελε εκείνος.Κάθε νύχτα έβγαινε και με άτομα που θα θελε να τα αλλάξει ώστε να τους θεωρήσει φίλους του.Μετά γύρναγε στο σπίτι και σκεφτόταν όσα είχαν ειπωθεί και έψαχνε να βρει τα αρνητικά της κάθε φράσης και τι μπορούσε αυτή να σημαίνει για εκείνον.Πάντα κάτι έβρισκε.
Την επόμενη μέρα έπαιρνε τηλέφωνο τα άτομα αυτά για να συζητήσει μαζί τους τι τον είχε πειράξει στον καθένα,γιατί πίστευε πως έτσι οι άλλοι θα αλλάξουν.Μετά ξαναέβγαινε μαζί τους και η ίδια ιστορία επαναλαμβανόταν καθημερινά,μέχρις ότου παρατήρησε ότι τα άτομα γύρω του μειώνονταν και αντί αυτών έβλεπε σκιές.Ο ανθρωπάκος της ιστορίας μας δεν καταλάβαινε τι έφταιγε,δεν ήθελε μάλλον να δει τι έφταιγε.Φυσικά όλοι οι άλλοι έβλεπαν τι έφταιγε και τον είχαν προειδοποιήσει αλλά εκείνος δεν έπαιρνε χαμπάρι...
Ώσπου μια μέρα κάποιο από τα άτομα αυτά του ζήτησε να μην του ξαναμιλήσει,ότι βαρέθηκε να κάνει συνέχεια τις ίδιες συζητήσεις και να ακούει μόνο προβλήματα και προβλήματα,τα οποία δεν στηρίζονται κάπου και προκαλούνται μόνο από την επιθυμία του ανθρωπάκου μας να αλλάξει τους άλλους.
Εκείνο το βράδυ σίγουρα δεν ήταν το ίδιο για τον γρινιάρη της ιστορίας μας.Έχασε ένα άτομο από τη ζωή του,ένα άτομο που είχε καλές προοπτικές να αλλάξει και να δεθεί μαζί του όσο πραγματικά ήθελε εκείνος,αδιαφορώντας για την ατομικότητα του.Μπορεί ο ανθρωπάκος μας να ήταν γκρινιάρης αλλά ήταν και αρκετά ευαίσθητος και επηρεαζόταν εύκολα από τις καταστάσεις γύρω του.Γύρισε λοιπόν στο σπίτι και προσπάθησε να καταλάβει...να καταλάβει...να καταλάβει...
Δεν ήθελε να καταλάβει.δεν ήθελε να δει πόσο εγωκεντρικά και ανώριμα φερόταν,τουλάχιστον στην αρχή.
Σταμάτησε να βγαίνει,καθόταν μέσα βλέποντας "ψαγμένες ταινίες" και διαβάζοντας "κουλτουριάρικα βιβλία".Ένιωθε κάτι να του λείπει αλλά έκανε πέρα τα συναισθήματά του για να νιώθει δυνατός και άτρωτος.Τα άτομα που υπήρχαν γύρω του άρχισαν να ανησυχούν.Μπορεί ο ανθρωπάκος μας να ήταν δύστροπος,γκρινιάρης,ίσως και λιγάκι ξινός αλλά τα άτομα γύρω του τον αγαπούσαν,τον αγαπούσαν τουλάχιστον τόσο ώστε να μη θέλουν να τον σκοτώσουν και αυτό είναι πολύ σημαντικό.
Τελικά,μια μέρα αποφάσισε να ξαναβγεί από το σπίτι,γνώρισε καινούρια άτομα,χωρίς βέβαια να ξεχάσει τα παλιά,όμως ακόμη ένιωθε κάτι να του λείπει,ήταν το άτομο εκείνο που του χε ζητήσει να μην ξαναμιλήσουν.Ο ανθρωπάκος μας είχε καταλάβει ότι τα άτομα αυτά ήταν όντως φίλοι του και τον αποδέχονταν έτσι όπως ήταν:ξινός και γκρινιάρης.Όμως άρχισε να αναρωτιέται για το πως θα ήταν η ζωή του,εάν σταματούσε να είναι γκρινιάρης,αν σταματούσε να προσπαθεί να αλλάξει τους άλλους και τους αποδεχόταν έτσι όπως είναι.Έπρεπε να αλλάξει στην ουσία τον τρόπο ζωής του.
Μετά από όχι και αιώνες τα κατάφερε αλλά ένιωθε και πάλι το ίδιο κενό.Ο ανθρωπάκος μας κατάλαβε πως ο κάθε άνθρωπος είναι όπως είναι,άρα και ο συνάνθρωπος του είναι ότι είναι.
Μια μέρα καθώς περπατούσε είδε το άτομο που του είχε ζητήσει να μην ξαναμιλήσουν.Χαιρετήθηκαν και πήγαν για ένα καφέ για να συζητήσουν.Το άλλο άτομο
έβλεπε πως ο ανθρωπάκος μας είχε αλλάξει,τουλάχιστον είχε περιορίσει τα ελαττώματά του καθώς κανείς δεν είναι ούτε τέλειος ούτε σωστός και αποφάσισε να κάνει μαι καινούρια αρχή στη φιλία τους...

Παιχνίδι αντιθέσεων

Όταν ήμασταν παιδιά μας άρεσε να παίζουμε παιχνίδια,παιχνίδια ρόλων,επιτραπέζια και ότι άλλο μας ερχόταν στο κεφάλι.Έπειτα μεγαλώσαμε,όμως σταματήσαμε να παίζουμε ή απλά άλλαξε το είδος του παιχνιδιού?
Είμαστε πιόνια σε ένα παιχνίδι αντιθέσεων:καλό-κακό,σωστό-λάθος,μαύρο-άσπρο...
Κάθε πιόνι μετακινείται από τετράγωνο σε τετράγωνο μέσα από ένα σύστημα δράσης-αντίδρασης,ανάλογα με τις σκέψεις του,την εκάστοτε συμπεριφορά του αλλά και τις επιθυμίες του.Βέβαια πολλές φορές πρέπει να περιμένουμε αρκετούς γύρους, ώσπου να
συγκλίνουν η αντίδραση που θα υπάρξει με τις επιθυμίες μας.Αξίζει όμως τον κόπο να περιμένουμε τόσο πολύ?Στο παιχνίδι το κάθε πιόνι βιώνει μια μεμονωμένη εσωτερική διαμάχη αντιθέσεων με σκοπό να καταλήξει σε μια ορθολογική απόφαση για το "σε ποιό τετράγωνο θέλει να βρεθεί","τι θέλει να κάνει εκεί" αλλά και "με ποιούς θέλει να βρεθεί εκεί".Το πιόνι συλλέγει εμπειρίες και νικητής του παιχνιδιού είναι αυτός που έχει κατορθώσει τους περισσότερους στόχους του,ή μήπως εκείνος που έχει συλλέξει τις περισσότερες εμπειρίες?
Αλλά και πάλι πόσο δίκαιο είναι ένα παιχνίδι όταν δεν έχει τους ίδιους κανόνες για όλους?
Η εσωτερική διαμάχη αντιθέσεων δεν είναι ίδια για όλους τους παίχτες.Το κάθε πιόνι
διαμορφώνει τους δικούς του κανόνες αξιών ανάλογα με τις εμπειρίες που συλλέγει κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού.Και ποιος μπορεί να αποφασίσει τι είναι σωστό και τι όχι?
Έννοιες καθαρά υποκειμενικές που δεν επηρεάζουν μόνο το άτομο αλλά και όλους τους παίχτες. Ας υποθέσουμε ότι σε αυτό το παιχνίδι δεν υπάρχουν νόμοι και ο κάθε παίχτης μπορεί να κάνει ότι θέλει με κίνητρο να προχωρήσει στο παιχνίδι,χωρίς καμία επίπτωση.
Για παράδειγμα η δολοφονία ή η εκμετάλλευση ενός άλλου παίχτη γιατί ακριβώς πρέπει να θεωρηθεί λάθος?Και αν θεωρηθεί λάθος,θα θεωρηθεί από όλους τους παίχτες?Σίγουρα όχι,γιατί δεν έχουν όλοι τους ίδιους ηθικούς κανόνες,άρα στην ουσία τι είναι αυτό που μας κάνει να διαμορφώνουμε τις ηθικές μας αξίες πριν το παιχνίδι??

Καλή ζαριά λοιπόν!

Ένα ποίημα από εμένα μετά από 500μλ ούζο!!

Τραγούδια στο πιάνο
Ο νεαρός της ιστορίας μας χάνεται στη μουσική του πιάνου εκστασιάζεται και μεταφέρεται σε ένα δικό του κόσμο...

Ακούγονται σιγανά τραγούδια στο πιάνο
Χάνομαι,αισθάνομαι τον εαυτό μου μετέωρο,
μετέωρο στην απεραντοσύνη του άπειρου.
Βλέπω μια μαύρη τρύπα.Χάνομαι...

Μελωδίες ακούγονται διαχρονικές
Χάνομαι,βλέπω ανθρώπους σε κόσμους,
κόσμους πρωτόγνωρους,πιθανώς παντοτινούς,
Βλέπω κόσμους άλλους.Χάνομαι...

Τραγούδια στο πιάνο παίζουν
και γω μόνος ψάχνω,
ψάχνω ανθρώπους αληθινούς,
μια παρέα καθάρια.

Βλέπω άτομα τριγύρω μου μοναχά,
τα βλέπω και χάνομαι στο καθάριο,
στο καθάριο της ψυχής τους,
νότες παρηγοριά δώστε μου.

Ενέσεις σκοτεινές,επαίτες,θύματα
τραγούδια ακούστε με,
ακούστε με πως φωνάζω,
αγάπη αληθινή αλλού δεν βρίσκω.

Ο νεαρός βρήκε παρηγοριά στο άκουσμα των τραγουδιών και μετά κάρφωσε την ένεση στη φλέβα του,την τελευταία του ένεση.Το ναρκωτικό κύλησε στο αίμα του και τον σκότωσε,αλλά η μουσική είχε απαλύνει την ψυχή του.



Αφιερωμένο στην φανατική μου αναγνώστρια και ένα φίλο μου που νομίζει ότι είναι μουσικός

Άνθρωποι και οικονομικά υποδείγματα

Η οικονομική επιστήμη χρησιμοποιεί ένα πλήθος υποδειγμάτων για να κατανοήσει αλλά και να περιγράψει τη συμπεριφορά των οικονομικά δρώντων ατόμων.Οι οικονομολόγοι κάνουν υποθέσεις για την απλούστευση των υποδειγμάτων και εισάγουν στο υπόδειγμα τις ενδογενείς και και τις εξωγενείς μεταβλητές,δηλαδή τους σταθερούς παράγοντες με βάση τις οποίες τα άτομα κάνουν τις επιλογές τους.Έτσι τα υποδείγματα δείχνουν την αντίδραση των ενδογενών μεταβλητών όταν μεταβάλλονται οι εξωγενείς.Μήπως όμως αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην οικονομία?Μήπως τα άτομα δρουν και στις διαπροσωπικές του σχέσεις όπως συμπεριφέρονται και τα οικονομικά υποδείγματα?
Ένα απλό υπόδειγμα είναι αυτό της χρησιμότητας.Ο καταναλωτής αποφασίζει τι θα αγοράσει και σε τι ποσότητα ανάλογα με το εισόδημα του και τη χρησιμότητα που θα του αποφέρει η συγκεκριμένη ποσότητα αγαθού.Και στις διαπροσωπικές σχέσεις κάτι αντίστοιχο δεν συμβαίνει?Το άτομο αποφασίζει να κάνει παρέα με άτομα που του αποφέρουν κάποια χρησιμότητα,είτε αυτή είναι τα πράγματα που μπορεί να κάνει με τον άλλον είτε το συναισθηματικό όφελος που έχει.Έτσι το άτομο τείνει να συμπαθεί περισσότερο τα άτομα που του αποφέρουν την μεγαλύτερη χρησιμότητα.
Βέβαια γίνεται σαφές ότι οι διαπροσωπικές σχέσεις δεν είναι σχέσης συμφέροντος,απλά είναι προφανές ότι από κάθε σχέση υπάρχουν τα κέρδη και οι ζημίες,ηθικά και συναισθηματικά σε κάθε περίπτωση.Άρα μήπως οι επιλογές των ατόμων σε όλα τα πεδία δράσης τους είναι απλά καλοφτιαγμένες ενδογενείς μεταβλητές ενός υποδείγματος?

Άνθρωποι και οικονομία....

Ένα ποίημα που μου άρεσε

Θέλω νὰ χτίσω ἕνα σπιτάκι

Θέλω νὰ χτίσω ἕνα σπιτάκι
στὴ μοναξιὰ καὶ στὴ σιωπή.
Ξέρω μιὰ πράσινη ραχούλα...
Δὲ θὰ τὸ χτίσω ἐκεῖ.

Ξέρω στὴ χώρα τὴ μεγάλη
τὸν πλούσιο δρόμο τὸν πλατύ,
μὲ τὰ παλάτια καὶ τοὺς κήπους...
Δὲ θὰ τὸ χτίσω ἐκεῖ.

Ξέρω τὸ πρόσχαρο ἀκρογιάλι,
ὅλο τὸ κῦμα τὸ φιλεῖ,
κρινόσπαρτη εἶναι ἡ ἀμμουδιά του...
Δὲ θὰ τὸ χτίσω ἐκεῖ.

Ἀτέλειωτη τραβάει μιὰ στράτα,
σκίζει μιὰ χέρσα ἁπλοχωριά,
σκληρὰ τὴ δέρνει τὸ ἀγριοκαίρι
κι ὁ λίβας τὴ χτυπᾶ.

Μιὰ στράτα χιλιοπατημένη,
τὸν καβαλλάρη νηστικό,
τὸν πεζοδρόμο διψασμένο
θάφτει στὸν κουρνιαχτό.

Ἐκεῖ τὸ σπίτι μου θὰ χτίσω
μὲ μιὰ βρυσούλα στὴν αὐλή,
πάντα ἡ γωνιά του θὰ καπνίζει
κι ἡ θύρα του θἆναι ἀνοιχτή.

Παλαμάς...