Παιχνίδι αντιθέσεων

Όταν ήμασταν παιδιά μας άρεσε να παίζουμε παιχνίδια,παιχνίδια ρόλων,επιτραπέζια και ότι άλλο μας ερχόταν στο κεφάλι.Έπειτα μεγαλώσαμε,όμως σταματήσαμε να παίζουμε ή απλά άλλαξε το είδος του παιχνιδιού?
Είμαστε πιόνια σε ένα παιχνίδι αντιθέσεων:καλό-κακό,σωστό-λάθος,μαύρο-άσπρο...
Κάθε πιόνι μετακινείται από τετράγωνο σε τετράγωνο μέσα από ένα σύστημα δράσης-αντίδρασης,ανάλογα με τις σκέψεις του,την εκάστοτε συμπεριφορά του αλλά και τις επιθυμίες του.Βέβαια πολλές φορές πρέπει να περιμένουμε αρκετούς γύρους, ώσπου να
συγκλίνουν η αντίδραση που θα υπάρξει με τις επιθυμίες μας.Αξίζει όμως τον κόπο να περιμένουμε τόσο πολύ?Στο παιχνίδι το κάθε πιόνι βιώνει μια μεμονωμένη εσωτερική διαμάχη αντιθέσεων με σκοπό να καταλήξει σε μια ορθολογική απόφαση για το "σε ποιό τετράγωνο θέλει να βρεθεί","τι θέλει να κάνει εκεί" αλλά και "με ποιούς θέλει να βρεθεί εκεί".Το πιόνι συλλέγει εμπειρίες και νικητής του παιχνιδιού είναι αυτός που έχει κατορθώσει τους περισσότερους στόχους του,ή μήπως εκείνος που έχει συλλέξει τις περισσότερες εμπειρίες?
Αλλά και πάλι πόσο δίκαιο είναι ένα παιχνίδι όταν δεν έχει τους ίδιους κανόνες για όλους?
Η εσωτερική διαμάχη αντιθέσεων δεν είναι ίδια για όλους τους παίχτες.Το κάθε πιόνι
διαμορφώνει τους δικούς του κανόνες αξιών ανάλογα με τις εμπειρίες που συλλέγει κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού.Και ποιος μπορεί να αποφασίσει τι είναι σωστό και τι όχι?
Έννοιες καθαρά υποκειμενικές που δεν επηρεάζουν μόνο το άτομο αλλά και όλους τους παίχτες. Ας υποθέσουμε ότι σε αυτό το παιχνίδι δεν υπάρχουν νόμοι και ο κάθε παίχτης μπορεί να κάνει ότι θέλει με κίνητρο να προχωρήσει στο παιχνίδι,χωρίς καμία επίπτωση.
Για παράδειγμα η δολοφονία ή η εκμετάλλευση ενός άλλου παίχτη γιατί ακριβώς πρέπει να θεωρηθεί λάθος?Και αν θεωρηθεί λάθος,θα θεωρηθεί από όλους τους παίχτες?Σίγουρα όχι,γιατί δεν έχουν όλοι τους ίδιους ηθικούς κανόνες,άρα στην ουσία τι είναι αυτό που μας κάνει να διαμορφώνουμε τις ηθικές μας αξίες πριν το παιχνίδι??

Καλή ζαριά λοιπόν!