Ιστορίες Τραίνου-Πρώτη Ιστορία

"Προβλήματα...προβλήματα...προβλήματα..."ήταν η λέξη που χε κολλήσει στο μυαλό της εκείνο το πρωινό καθώς έκλεινε την εξώοπορτα.Περπατούσε αλαφιασμένη στο δρόμο και σκεφτόταν."Χαμένα όνειρα,εφηβικές επιπολαιότητες",ψιθύριζε.Ο κόσμος την κοιτούσε και γελούσε."Ακόμα μια τρελή που περπατάει και παραμιλάει...Χαχαχα",σκεφτόταν.
"Κάποτε ήμουν ελεύθερη.Ένιωθα πως ο κόσμος μου ανήκει,πως θα πραγματοποιήσω τα-για κάποιους-χαζά όνειρά μου.Ήθελα να μπορώ να εργαστώ,να κάνω μια οικογένεια ευτυχισμένη και να βλέπω τα πρόσωπα των παιδιών μου να λάμπουν.Ήθελα να ξέρω πως είμαι σημαντική για κάποιους,έστω για την οικογένεια μου.Και όμως έφτασα 46 χρόνων,βρήκα δουλειά πάνω στο αντικείμενό μου και έκανα οικογένεια.Μέσα σε δυο πανέμορφα προσωπάκια κατάφερα να δω όλη την αγνότητα του κόσμου,του κόσμου που πλέον γύρω μου φαντάζει τρομακτικός και σκοτεινός,ακόμη και σε αυτά τα πρόσωπα βλέπω τώρα φόβο,φόβο για το μέλλον που δεν θέλω να γνωρίσω.Μέσα σε μια νύχτα τα έχασα όλα.Έχασα τον παράδεισο που χα φτιάξει και κλειδώσει καλά.Ήρθε η απόλυση λόγω περικοπών.Δεν πειράζει σκέφτηκα τότε η ανόητη θα έχω τώρα περισσότερο χρόνο για τα παιδιά μου και τον άντρα μου.Θα χορταίνω επιτέλους τα παιδιά μου κάθε μέρα.Και όντως στην αρχή ήταν αυτό που ήθελα.Μετά όμως αισθανόμουν άχρηστη,ότι δεν προσφέρω στην κοινωνία και οι άλλοι με θεωρούν απλά μια μητέρα-νοικοκυρά με πτυχία κρεμασμένα στους τοίχους.Λίγους μήνες αργότερα ο άντρας μου απολύθηκε και αυτός.Έψαξα για δουλειά,έκανα ο,τι μπορούσα αλλά κανείς δεν ήθελε μια σαρανταεξάχρονη με δύο παιδιά.Ο άντρας μου έκανε και αυτός ο,τι μπορούσε,αλλά τζίφος.
Τότε άρχισαν τα δάνεια και οι τσακωμοί.Τα παιδιά μας άκουγαν καθημερινά να φωνάζουμε και να αλληλοκατηγορούμε ο ένας τον άλλον για την κατάσταση πενίας που είχαμε να αντιμετωπίσουμεκαιέκλαιγαν,φοβόντουσαν,έτρεμαν.Δάνεια,δάνεια,δάνεια...Λεφτά....λεφτά...λεφτά.Πώς γίνεται να εξουσιαζόμαστε από χαρτιά που τυπώνονται από εμάς?Γιατί αυτά τα χρωματιστά περίεργα χαρτάκια είναι πιο ισχυρά από εμάς?Φοβάμαι να μεγαλώσω τα παιδιά μου σε έναν τέτοιο κόσμο,ντρέπομαι που δεν μπορώ να τους προσφέρω τίποτα πια,ούτε καν λίγη αγάπη περισσότερο.Νιώθω τόσο άδεια μέσα μου,τόσο άχρηστη.Τις προάλλες ο μεγάλος μου ζήτησε λεφτά για σοκολάτα.Κοίταξα το πορτοφόλι μου και είδα ότι είχα δεν είχα ένα ευρώ.Του είπα ότι δεν είχα να του δώσω λεφτά.Με πήραν τα κλάματα.Τόσο άχρηστη μάνα,ούτε μια σοκολάτα δεν μπορώ να προσφέρω στα παιδιά μου.Ο πατέρας τους το ίδιο.Δεν έπρεπε,δεν έπρεπε να είχα κάνει ποτέ παιδιά.Δεν μου αξίζουν αυτοί οι θησαυροί"΄,σκεφτόταν.
Ο κόσμος γύρω της,λίγο έξω από το σταθμό την κοίταζε περίεργα,έτσι φουριόζα που περπατούσε,ενώ δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια της.
"Έχετε ένα τσιγάρο?",ρώτησε μια περαστική...
"Όχι,δεν καπνίζω",απάντησε εκείνη ελαφρά πειραγμένη από το θάρρος της άγνωστης.
Η κυρία της ιστορίας μας έμπαινε στο σταθμό του τραίνου βιαστικά καθώς εκείνο φαινόταν να έρχεται.Της φαινόταν τόσο κοντινό και μακρινό συνάμα.Είχε μια συνέντευξη για δουλειά σε μια εταιρεία.
"Δεν ξέρω αν είμαι δειλή ή δυνατή αλλά θα το κάνω..."
Το τρένο σταμάτησε απότομα...Κάτι είχε συμβεί."Η κυρία που δεν κάπνιζε" έτρεξε να δει τι συμβαίνει.
"Πάλι πρόβλημα με το τραίνο?",ένα σούσουρο ακουγόταν μέσα και έξω από το τραίνο.Καθώς το τραίνο υποχώρησε,"η κυρία που δεν κάπνιζε" είδε το νεκρό σώμα της γυναίκας που πριν από λίγο κλαίουσα της ζητούσε τσιγάρο...Βγήκε έξω από το σταθμό,άναψε τσιγάρο και ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό της...

Στιγμές...φεύγουν και χάνονται

Η ζωή μας απαρτίζεται από στιγμές. Στιγμές μεμονωμένες, μοναδικές και απόλυτα καταλυτικές για τη συνέχεια μας στο χρόνο. Όσο καθοριστικές όμως κι αν είναι, υπάρχουν φορές που δεν υπάρχει περιθώριο επιλογής παρά μόνο ένα μονοπάτι που οδηγεί στο άγνωστο. Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα στη ζωή μας αν δεν είχε γίνει μια ασήμαντη, ίσως, για'μας τότε χειρονομία ή συνάντηση ή έστω αν δεν είχε ειπωθεί κάποια λέξη! Όλα είναι ρευστά και χωρίς τη δυνατότητα επιστροφής σε κάποια στιγμή του παρελθόντος και τη μεταβολή της.
Ένα σύνολο διαφόρων στιγμών είναι υπεύθυνο και για την προσωπικότητα μας αλλά και για την ιστορία που θα γράψουμε σε αυτό τον κόσμο.
Όλο αυτό είναι δυσνόητο για τους περισσότερους από εμάς. Η κάθε στιγμή φαντάζει κάτι το απλοϊκό και ασήμαντο και έτσι δεν της δίνουν την απαιτούμενη προσοχή, αλλά αντιθέτως την προσπερνούν μη αρκούμενοι στο παρόν και κάνοντας διαρκώς σχέδια για το μέλλον. Έτσι σπαταλάται η ζωή του ανθρώπου...... Στηριζόμενη σε όνειρα και όχι στη ζώσα πραγματικότητα. Και έρχεται ΠΑΝΤΑ αυτή η στιγμή.... Η στιγμή που δε θέλεις να τελειώσει ... αλλά δεν είναι παρά μόνο μια στιγμή και τότε συνειδητοποιείς τη σπουδαιότητα του <<να ζεις την κάθε στιγμή>>... αλλά όντας άνθρωπος πολύ γρήγορα ξεχνάς -το μυαλό σου σε προδίδει- και αντί να ζεις το παρόν επιστρέφεις στο παρελθόν για να ζήσεις ξανά αυτή τη στιγμή -γιατί η καρδιά δεν προδίδει- ...Όμως ποτέ δεν είναι ίδια και μένεις κολλημένος στο παρελθόν μέχρι να χάσεις το ενδιαφέρον σου και να ξαναρχίσεις τον προγραμματισμό των μελλοντικών σου σχεδίων.
Οι στιγμές όμως δεν κοιτάνε τα σχέδιά σου, ούτε νοιάζονται για τις επιθυμίες σου... Όσο χάνεις το παρόν σου και αφήνεις τη ζωή σου να κυλά χωρίς να τη ζεις, δεν έχεις κανένα λόγο για τις στιγμές του μέλλοντος σου....

Θα θελα να ευχαριστήσω τη Zoifa για τη συμμετοχή της στο blog αυτό...Περιμένω κι άλλο

Απλά "μπαπ"

Με αφορμή μια ατάκα ενός γνωστού-παλιού φίλου:"Μα εγώ δεν έχω επενδύσει"αποφάσισα να εκθέσω τις απόψεις μου σχετικά με το κατά πόσο επενδύουμε στην ουσία στις ανθρώπινες σχέσεις.

Ομόλογα και μετοχές: όλοι μας ξέρουμε τα κέρδη που μπορεί να μας αποδώσει μία μετοχή ή ένα ομόλογο με κάποιο ρίσκο βέβαια.Οι ανθρώπινες σχέσεις όμως είναι το ίδιο? Σε έναν κόσμο όπου οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν λύσει το πρόβλημα ελαχιστοποίησης τους κάποιοι ακόμη ονειρεύονται την αληθινή επικοινωνία και συνύπαρξη.Ονειροπόλοι ή ρεαλιστές?Όπως το χρηματιστήριο έτσι υπάρχει και μια συναισθηματική αγορά.Γνωρίζεις άτομα,τα μαθαίνεις,περνάς χρόνο μαζί τους επειδή το θες και όχι επειδή στο επιβάλλουν εκείνοι και αρχίζεις έτσι και επενδύεις σε μία σχέση ανεξαρτήτου ζημίας και εσόδων.Τι γίνεται όμως όταν έχεις περάσει χρόνο μαζί του, τον έχεις μάθει αλλά ουδέποτε δεν επένδυσες σε μια σχέση ουσιαστικής επικοινωνίας?Τότε κλασσικά είναι ο άλλος ο υπερβολικός,ο μίζερος και ο γκρινιάρης.Στα μάτια σου φαντάζει απαιτητικός.Μήπως,όμως,ο άλλος είναι απλά ένας ονειροπόλος,ο οποίος απλά πίστεψε σε εσένα και στη φιλία σου,και τελικά απλά έκανε ένα μεγάλο λάθος?Στην ουσία οι περισσότεροι κάνουν το τεράστιο λάθος και θεωρούν τη βραχυχρόνια περίοδο πολύ πιο σημαντική από τη μακροχρόνια.
Φοβούνται και νιώθουν μειονεκτικά μέσα στο τραγελαφικό "εγώ" και την αυτοαποκαλούμενη ανεξαρτησία τους να δεθούν με άλλα άτομα που έχουν γνωρίσει πρόσφατα."Ότι λάχει,όπου λάχει,όπως λάχει",άλλωστε αυτό δε λένε και οι Βλάχοι?

Άραγε είμαστε όλοι ανθρωπάκια?

Με αφορμή το βιβλίο που διαβάζω άρχισα να αναρωτιέμαι τη διαφορά ανάμεσα σε έναν άνθρωπο και έναν ανθρωπάκο..Χμμ...τελικά είναι πολλές.Ζούμε σε έναν ελεύθερο κόσμο γεμάτο ηγέτες και εργατοπατέρες,μόνο που διαρκώς αλλάζουν ονόματα: Χίτλερ,Χριστός,Μουσολίνι,Λένιν κ.ο.κ.Το κύριο ερώτημα είναι κατά πόσο παραμένουμε ελεύθερα άτομα.Στα πλαίσια ενός αντιπροσωπευτικού "δημοκρατικού" καθεστώτος υποτασσόμαστε σε αποφάσεις που μια ιδιόμορφη "ελίτ" παίρνει καθημερινά και μετά καλούμαστε ελεύθεροι?
Σαφώς σε μια κοινωνία πρέπει να υπάρχει κοινωνικοοικονομικοπολιτική οργάνωση αλλά να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των πολλών και ο καθένας να ασχολείται με εκείνον τον κλάδο,μέσω του οποίου θα μπορέσει να προσφέρει στην κοινωνία.Άλλωστε η πολιτική δραστηριότητα είναι η διαδικασία μέσω της οποίας βρίσκεται η χρυσή τομή των διαφορετικών ομάδων της κοινωνίας.Βέβαια στη θεωρία όλα αυτά ακούγονται τόσο εύηχα,ρομαντικά και αποτελεσματικά,αλλά στην πράξη ο καθένας κυνηγάει με χρυσό κουτάλι ο,τι μπορεί να αρπάξει.Μήπως χρειαζόμαστε μια κυβέρνηση προσωπικοτήτων σαν κι αυτή των Πεφωτισμένων Φιλοσόφων που περιγράφει τόσο γλαφυρά ο Πλάτωνας στην Πολιτεία του.Παρ΄όλα αυτά συνεχίζουμε να μαστε χρωματισμένοι και φανατισμένοι κι ύστερα μας φταίει το εκάστοτε κόμμα εξουσίας.Μήπως στην ουσία μας φταίει ο "ανθρωπάκος" που κρύβουμε μέσα μας,αυτό το ανήμπορο πλάσμα που δεν μπορεί να ορθοποδήσει και να διεκδικήσει κάτι τόσο προφανές και κεκτημένο:την ελευθερία του?Το 1789 με τη Γαλλική Επανάσταση οι άνθρωποι είχαν οράματα,οι άνθρωποι ήταν άνθρωποι.Εμείς παραμένουμε αυτά τα μικρά και ματαιόδοξα ανθρωπάκια που μας έχουν κάνει να χάσουμε τα ιδανικά και τις αξίες μας,τα όνειρα μας έχουν περιοριστεί στην κοινωνική ανέλιξη και την απόκτηση φήμης.Τι να το κάνεις να είσαι το πρώτο "ανθρωπάκι"?Πάντα θα σαι ένα τόσο δα ανθρωπάκι ανήμπορο και εξαρτημένο,που ελεύθερα έχεις επιλέξει να είσαι δούλος κάποιου.
Η μνήμη μας γιατί να είναι τόσο μικρή?Ο Μαντέλα θυσιάστηκε για να είναι το έθνος του ελεύθερο,έκανε την αρχή μιας νέας εποχής,δημιούργησε την ελπίδα στους μαύρους τοίχους του Απαρτχάιντ.Η ιστορία είναι γεμάτη με τέτοια φωτεινά παραδείγματα ΑΝΘΡΩΠΩΝ.Μηπως εμείς ως χώρα δεν επιλέγουμε να είμαστε εξαρτημένοι?Ακόμη και σε ενα παιδάκι που ξέρει βασική αριθμητική θα φανεί απόλυτα λογικό να προτιμήσει να δανειστεί με επιτόκιο 1%( από την Κίνα-αυτή ήταν η προσφορά της ) παρά με 7%( προσφορά Αμερικής ). Ενδεικτικά θα αναφέρω τα σημαντικά στοιχεία των βιογραφικών απο τα βασικά στελέχη του οικονομικού μας επιτελείου για να τονίσω το πόσο "υπέρ της χώρας" σκέφτονται:

Υπουργός Οικονομικών, Γιώργος Παπακωνσταντίνου,οικονομικά στην Αγγλία (London School of Economics). Κατέχει Μεταπτυχιακό τίτλο από το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και Διδακτορικό δίπλωμα από την Σχολή Οικονομικών του Πανεπιστημίου του Λονδίνου (London School of Economics)

Υφυπουργός Οικονομικών, Φίλιππος Σαχινίδης.Σπούδασε Οικονομικά στην Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή Πειραιώς, συνέχισε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στο Πανεπιστήμιο City της Νέας Υόρκης (Queens College) και απέκτησε διδακτορικό δίπλωμα από Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ. Έλαβε υποτροφία από το Συμβούλιο Οικονομικών και Κοινωνικών Ερευνών της Μεγάλης Βρετανίας.

Αυτοί οι παρα-μορφωμένοι άνθρωποι δεν γνωρίζουν ότι το 7 είναι μεγαλύτερο του 1. Χάθηκαν στην μετάφραση των προσφορών??Μήπως έπαιζαν και στην ταινία της Copolla?
Όχι...Σε αυτό το σημείο θα τονίσω τις "νοσταλγικές στιγμές" του αξιαγάπητου και σίγουρα πιστό στις ρίζες του-ο Θεός να τον κάνει-πρωθυπουργού μας.Γεννήθηκε το 1952 στο Σαιντ Πωλ (St Paul) της Μινεσότα (Minnesota), Η.Π.Α.Σπούδασε κοινωνιολογία στο Amherst College στη Μασαχουσέτη (Massachusetts), ΗΠΑ, την περίοδο 1970-1975, πήρε μεταπτυχιακό δίπλωμα στην κοινωνιολογία της ανάπτυξης στο London School of Economics, Ηνωμένο Βασίλειο (1975-1977). Έχει πραγματοποιήσει μεταπτυχιακές σπουδές στη Στοκχόλμη και παρακολούθησε μεταπτυχιακά μαθήματα στο Κέντρο Διεθνών Σχέσεων στο αμερικανικό πανεπιστήμιο Χάρβαρντ. Έχει ζήσει και εργαστεί σε διάφορες χώρες (Η.Π.Α., Σουηδία, Καναδάς).Τυχαίο??Δεν νομίζω...Τα συμπεράσματα δικά σας

Παλιές χαμένες σκέψεις

Οι σκέψεις μας είναι συνήθως αυτές που διαμορφώνουν τον τρόπο ζωής μας, το πως σκεφτόμαστε, το πως συμπεριφερόμαστε στους άλλους και το πως κάνουμε τις επιλογές μας. Σίγουρα δεν είναι όλες σωστές, αλλά όλες μας βοηθούν να δημιουργήσουμε ένα νέο χώρο δράσης-αντίδρασης.
Μέσα από την αντίδραση των επιλογών μας ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα γύρω μας αλλάζει, ή μάλλον καλύτερα ωριμάζει,με αποτέλεσμα οι επιλογές μας να οδηγούνται όλο και περισσότερο στην αρτιότητα.Το πρόβλημα είναι ότι μέχρι τότε έχουμε χάσει αρκετά "πράγματα" που θεωρούσαμε δεδομένα και ότι δεν θα άλλαζαν σχεδόν ποτέ και συνειδητοποιούμε ακριβώς σε εκείνο το σημείο πως ότι και να κάνουμε, οποιαδήποτε δηλαδή μετέπειτα σωστή επιλογή, δεν μπορούμε να τα ανακτήσουμε. Για παράδειγμα, οι φίλοι είναι ένα από αυτά.Όσο καιρό έχεις γύρω σου άτομα, τα οποία σε αγαπάνε, σε συμμερίζονται, έχουν πάντα ένα "μεγάλο" αυτί για εσένα και συ απαιτείς ολοένα και περισσότερα συναισθηματικά αγαθά από αυτούς τόσο πιο πολύ τους απομακρύνεις. Οι φίλοι είναι η οικογένεια που δημιουργείς επιλέγοντας τα άτομα που θες να την περιβάλλουν. Σίγουρα πρέπει να προσφέρεις επειδή το θες, χωρίς να περιμένεις ανταπόδοση. Μερικοί νομίζουμε,νομίζαμε ότι η συμπεριφορά σε μια φιλία υπάγεται σε άγραφους κανόνες εθιμικού δικαίου με αυστηρούς και ισόποσους όρους "δούναι και λαβείν". Το ίδιο συμβαίνει και με όλους τους άλλους ανθρώπινους δεσμούς. Το κεντρικό σημείο είναι να μην επιλέγουμε να απομακρύνουμε τους άλλους από γύρω μας, άλλωστε δεν είναι όλα τα άτομα φτιαγμένα να παράγουν και να προσφέρουν ισόποσα συναισθηματικά αγαθά ανάλογα με το πόσα λαμβάνουν. Στην ουσία πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι οι άνθρωποι δεν λειτουργούν όπως οι επιχειρήσεις.
Μία άλλη σκέψη που με περιτριγυρίζει είναι σχετικά με μια φράση που μου είχαν πει πρόσφατα: "δεν με φέρνεις πιο κοντά με τα προβλήματα σου, απλά με απομακρύνεις."
Είναι γενικά αποδεκτό πως όλοι μας έχουμε τα προβλήματά μας και τα ψυχολογικά μας/Βέβαια τα άτομα επιφορτίζονται διαφορετικά με αυτά ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία τους.
Επίσης είναι το λογικό ότι όταν θες να μιλήσεις για κάτι που σε απασχολεί,σε προβληματίζει,σε στεναχωρεί ένα από τα πρώτα άτομα που σου έρχονται στο μυαλό είναι κάποιος φίλος σου.Σίγουρα μπορεί να είναι επώδυνο ή ακόμη και κουραστικό για κάποιον να ακούει συνέχεια τα ίδια και τα ίδια προβλήματα και αναποδιές. Όμως σίγουρα δεν γίνεται απλά να περνάς καλά συνέχεια και να κάνεις μόνο πλάκα η να βγαίνεις για να λες μόνο καμιά μαλακία για να περάσει η ώρα. Ο συναισθηματικός δεσμός σίγουρα δεν προκύπτει μόνο από κει.