Άραγε είμαστε όλοι ανθρωπάκια?

Με αφορμή το βιβλίο που διαβάζω άρχισα να αναρωτιέμαι τη διαφορά ανάμεσα σε έναν άνθρωπο και έναν ανθρωπάκο..Χμμ...τελικά είναι πολλές.Ζούμε σε έναν ελεύθερο κόσμο γεμάτο ηγέτες και εργατοπατέρες,μόνο που διαρκώς αλλάζουν ονόματα: Χίτλερ,Χριστός,Μουσολίνι,Λένιν κ.ο.κ.Το κύριο ερώτημα είναι κατά πόσο παραμένουμε ελεύθερα άτομα.Στα πλαίσια ενός αντιπροσωπευτικού "δημοκρατικού" καθεστώτος υποτασσόμαστε σε αποφάσεις που μια ιδιόμορφη "ελίτ" παίρνει καθημερινά και μετά καλούμαστε ελεύθεροι?
Σαφώς σε μια κοινωνία πρέπει να υπάρχει κοινωνικοοικονομικοπολιτική οργάνωση αλλά να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των πολλών και ο καθένας να ασχολείται με εκείνον τον κλάδο,μέσω του οποίου θα μπορέσει να προσφέρει στην κοινωνία.Άλλωστε η πολιτική δραστηριότητα είναι η διαδικασία μέσω της οποίας βρίσκεται η χρυσή τομή των διαφορετικών ομάδων της κοινωνίας.Βέβαια στη θεωρία όλα αυτά ακούγονται τόσο εύηχα,ρομαντικά και αποτελεσματικά,αλλά στην πράξη ο καθένας κυνηγάει με χρυσό κουτάλι ο,τι μπορεί να αρπάξει.Μήπως χρειαζόμαστε μια κυβέρνηση προσωπικοτήτων σαν κι αυτή των Πεφωτισμένων Φιλοσόφων που περιγράφει τόσο γλαφυρά ο Πλάτωνας στην Πολιτεία του.Παρ΄όλα αυτά συνεχίζουμε να μαστε χρωματισμένοι και φανατισμένοι κι ύστερα μας φταίει το εκάστοτε κόμμα εξουσίας.Μήπως στην ουσία μας φταίει ο "ανθρωπάκος" που κρύβουμε μέσα μας,αυτό το ανήμπορο πλάσμα που δεν μπορεί να ορθοποδήσει και να διεκδικήσει κάτι τόσο προφανές και κεκτημένο:την ελευθερία του?Το 1789 με τη Γαλλική Επανάσταση οι άνθρωποι είχαν οράματα,οι άνθρωποι ήταν άνθρωποι.Εμείς παραμένουμε αυτά τα μικρά και ματαιόδοξα ανθρωπάκια που μας έχουν κάνει να χάσουμε τα ιδανικά και τις αξίες μας,τα όνειρα μας έχουν περιοριστεί στην κοινωνική ανέλιξη και την απόκτηση φήμης.Τι να το κάνεις να είσαι το πρώτο "ανθρωπάκι"?Πάντα θα σαι ένα τόσο δα ανθρωπάκι ανήμπορο και εξαρτημένο,που ελεύθερα έχεις επιλέξει να είσαι δούλος κάποιου.
Η μνήμη μας γιατί να είναι τόσο μικρή?Ο Μαντέλα θυσιάστηκε για να είναι το έθνος του ελεύθερο,έκανε την αρχή μιας νέας εποχής,δημιούργησε την ελπίδα στους μαύρους τοίχους του Απαρτχάιντ.Η ιστορία είναι γεμάτη με τέτοια φωτεινά παραδείγματα ΑΝΘΡΩΠΩΝ.Μηπως εμείς ως χώρα δεν επιλέγουμε να είμαστε εξαρτημένοι?Ακόμη και σε ενα παιδάκι που ξέρει βασική αριθμητική θα φανεί απόλυτα λογικό να προτιμήσει να δανειστεί με επιτόκιο 1%( από την Κίνα-αυτή ήταν η προσφορά της ) παρά με 7%( προσφορά Αμερικής ). Ενδεικτικά θα αναφέρω τα σημαντικά στοιχεία των βιογραφικών απο τα βασικά στελέχη του οικονομικού μας επιτελείου για να τονίσω το πόσο "υπέρ της χώρας" σκέφτονται:

Υπουργός Οικονομικών, Γιώργος Παπακωνσταντίνου,οικονομικά στην Αγγλία (London School of Economics). Κατέχει Μεταπτυχιακό τίτλο από το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης και Διδακτορικό δίπλωμα από την Σχολή Οικονομικών του Πανεπιστημίου του Λονδίνου (London School of Economics)

Υφυπουργός Οικονομικών, Φίλιππος Σαχινίδης.Σπούδασε Οικονομικά στην Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή Πειραιώς, συνέχισε τις μεταπτυχιακές του σπουδές στο Πανεπιστήμιο City της Νέας Υόρκης (Queens College) και απέκτησε διδακτορικό δίπλωμα από Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ. Έλαβε υποτροφία από το Συμβούλιο Οικονομικών και Κοινωνικών Ερευνών της Μεγάλης Βρετανίας.

Αυτοί οι παρα-μορφωμένοι άνθρωποι δεν γνωρίζουν ότι το 7 είναι μεγαλύτερο του 1. Χάθηκαν στην μετάφραση των προσφορών??Μήπως έπαιζαν και στην ταινία της Copolla?
Όχι...Σε αυτό το σημείο θα τονίσω τις "νοσταλγικές στιγμές" του αξιαγάπητου και σίγουρα πιστό στις ρίζες του-ο Θεός να τον κάνει-πρωθυπουργού μας.Γεννήθηκε το 1952 στο Σαιντ Πωλ (St Paul) της Μινεσότα (Minnesota), Η.Π.Α.Σπούδασε κοινωνιολογία στο Amherst College στη Μασαχουσέτη (Massachusetts), ΗΠΑ, την περίοδο 1970-1975, πήρε μεταπτυχιακό δίπλωμα στην κοινωνιολογία της ανάπτυξης στο London School of Economics, Ηνωμένο Βασίλειο (1975-1977). Έχει πραγματοποιήσει μεταπτυχιακές σπουδές στη Στοκχόλμη και παρακολούθησε μεταπτυχιακά μαθήματα στο Κέντρο Διεθνών Σχέσεων στο αμερικανικό πανεπιστήμιο Χάρβαρντ. Έχει ζήσει και εργαστεί σε διάφορες χώρες (Η.Π.Α., Σουηδία, Καναδάς).Τυχαίο??Δεν νομίζω...Τα συμπεράσματα δικά σας