Η χαμένη αγνότητα

Φοβάσαι να κοιτάξεις μέσα στον καθρέφτη,
ξέρεις πως δεν είσαι συ.
Η αθωότητα σου,η αγνότητά σου
χάθηκε στο ταξίδι,
ήταν το τίμημα για την ηδονή.
Το ποζαριστό χαμόγελό σου,
το νεανικό όλο πάθος βλέμμα
χάθηκαν στο αίμα.
Διαφθορά,ψευδαίσθηση και μηδενισμός
αυτά σου έμειναν σαν τωρινές αρχές.
Σου αρέσει να σκοτώνεις ότι αγαπάς
και να χύνεσαι στα ρηχά.
Σαν αλλοτινός Ντόριαν Γκρέη
κρατάς κλειδωμένη τη σάπια,
τη σάπια και άδεια ψυχή σου.
Προσπάθησα,προσπάθησα αλήθεια
να σε σώσω μα δεν με άφησες.
Μα τι λέω ο χαζός,
κοίταζα το πορτραίτο...

.....................................................................................
Επειδή πολλές φορές δεν μπορούμε να αποδεχτούμε το διαφορετικό, επειδή δεν μας αρέσουν οι αλλαγές στους άλλους, επειδή ονομάζουμε εμπειρία τα λάθη μας, για αυτό ας
ονομαζόμαστε άνθρωποι,άνθρωποι σαν τους φοίνικες που περιμένουν καρτερικά να αναγεννηθούν από τις στάχτες τους.
Πράγματι,η κοινή λογική είναι απλά κουραστική,η ζωή είναι στιγμές που χάνονται.Αφέσου στην παρόρμηση και κυνήγα τη ζωή αγαπητέ "Ντόριαν".
Είναι πράγματι χυδαίο να αφήνω τα συναισθήματα να με παρασύρουν,ειδικά εδώ...